Ας σταματήσουμε να λέμε στα παιδιά μας: “Πλήγωσες τα συναισθήματα της μαμάς” ή “Αυτό που έκανες στεναχώρησε τον μπαμπά”.
Όταν κάνουμε ένα παιδί να στρέφει την προσοχή του στα συναισθήματα που προκάλεσε σε εμάς αντί στα πραγματικά συναισθήματα που βιώνει μέσα του, μεγαλώνουμε ένα παιδί συν-εξαρτημένο.
“Οι συνεξαρτημένοι ενήλικες παλεύουν να προσδιορίσουν ποιοι είναι και τι χρειάζονται ως ανεξάρτητα όντα από τους άλλους. Είναι σαν η αίσθηση του εαυτού τους να εξαρτάται από την έγκριση ή την ευημερία κάποιου άλλου. Αυτή είναι η ουσία του πώς βλέπουν τον κόσμο “από έξω-προς τα μέσα”.
“Οι άλλοι μου δείχνουν ποιος είμαι. Έμαθα να βρίσκω τον εαυτό μου και να νιώθω ασφαλής όταν άλλοι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι μαζί μου”.
Η συν-εξάρτηση αφορά στην πραγματικότητα την αυτό-αποξένωση, επειδή έχετε διδαχθεί ότι οι επιθυμίες και τα συναισθήματά σας απειλούν τη σταθερότητα μιας σχέσης, οπότε πρέπει να απομακρυνθείτε όσο το δυνατόν μακρύτερα από τον αυθεντικό σας εαυτό.
Τα άτομα που έμαθαν να συνδέονται με αυτόν τον τρόπο προσελκύονται από συντρόφους που είναι νάρκισσοι έχουν χαμηλή ενσυναίσθηση, το τέλειο αντίθετο κομμάτι παζλ για τα χαρακτηριστικά του συν-εξαρτημένου ατόμου. Η συν-εξάρτηση μπορεί να εμφανίζεται στην ενήλικη ζωή αλλά ξεκινά στην πρώιμη παιδική ηλικία.
Θυμηθείτε είμαστε πρότυπο για τα μοτίβα σχέσεων που θα ακολουθήσουν τα παιδιά μας.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, τα παιδιά κάνουν τις εξής ερωτήσεις: “Ποιος πρέπει να είμαι για να επιτύχω συναισθηματική ασφάλεια; Πόσο ασφαλή είναι τα συναισθήματα και οι ανάγκες μου;”
Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που λέω στους γονείς να μην κάνουν. Υψηλά στη λίστα είναι:
Μην χτυπάτε, μην τρομοκρατείτε και…
ΜΗΝ ταυτίζετε τα συναισθήματα των παιδιών σας με τα δικά σας.
Μην μεγαλώνετε παιδιά λέγοντάς τους ότι τα συναισθήματα τους έχουν αντίκτυπο σε εσάς. Αυτός δεν είναι τρόπος ανατροφής ενσυναισθητικών παιδιών. Είναι ένας τρόπος δημιουργίας συν-εξαρτώμενων ενηλίκων.
Πώς αποφεύγουμε την συν-εξάρτηση;
Δημιουργώντας απόσταση μεταξύ των συναισθημάτων των παιδιών μας και των δικών μας – βλέποντας τα συναισθήματα όχι για τον αντίκτυπό τους σε εμάς αλλά για τον πόνο που προκαλούν στο παιδί μας.
Αντί για: “Αυτό πλήγωσε την μανούλα/τον μπαμπάκα” πείτε, “Πρέπει να είσαι πραγματικά αναστατωμένος”.
Αντί για: “Αυτό στεναχωρεί τη μαμά/τον μπαμπά” πείτε, “Θέλω πραγματικά να ακούσω όσα σε απασχολούν. Νοιάζομαι για τα συναισθήματά σου και έχεις κάθε δικαίωμα να τα έχεις”.
Και όσον αφορά τα δικά σας μεγάλα συναισθήματα; Αναλάβετε την ευθύνη σας για αυτά, ως δικά σας. Πείτε στο παιδί σας:
“Παρατηρείς ότι είμαι αναστατωμένος/η . Ναι, είναι αλήθεια. Και υπάρχει και μια άλλη αλήθεια: Τα συναισθήματά μου είναι δικά μου. Δεν προκάλεσες εσύ τα συναισθήματά μου και δεν χρειάζεται να τα φροντίζεις εσύ”.
Πηγή: The Gentle Mamma
Μετάφραση: Σοφία Μπέσα
