Τα επίθετα σε -ής, -ιά, -ί δηλώνουν χρώμα και τονίζονται στη λήγουσα (οξύτονα):
π.χ. χρυσαφής (-ιά, -ί), θαλασσής (-ιά, -ί), καφετής (-ιά, -ί), ασημής (-ιά, -ί), κανελής (-ιά, -ί), σταχτής (-ιά, -ί), βυσσινής (-ιά, -ί) κ.ά.
• Το η της κατάληξης των αρσενικών διατηρείται μόνο στην ονομαστική, στην αιτιατική και στην κλητική του ενικού. Στις άλλες πτώσεις γράφεται με ι: π.χ. ο σταχτής, τον σταχτή /του σταχτιού, οι σταχτιοί, τους σταχτιούς.
• Η γενική ενικού του αρσενικού και του ουδετέρου είναι σπάνια:
π.χ. του σταχτιού/του σταχτή.
• Μερικά επίθετα σε -ης σχηματίζουν και άκλιτο τύπο σε -ί:
π.χ. η πορτοκαλί φούστα, ο βυσσινί τοίχος
Επίθετα σε -ύς, -ιά, -ύ
Τα επίθετα σε -ύς, -ιά, -ύ τονίζονται στη λήγουσα (οξύτονα):
π.χ. βαθύς, τραχύς, πλατύς, βαρύς, μακρύς, ελαφρύς κ.ά.
• Το υ της κατάληξης των αρσενικών και των ουδετέρων διατηρείται μόνο στην ονομαστική, στην αιτιατική και στην κλητική του ενικού.
Στις άλλες πτώσεις γράφεται με ι:
π.χ. ο μακρύς, το μακρύ/οι μακριοί, των μακριών, τους μακριούς.
• Η γενική ενικού του αρσενικού και του ουδετέρου είναι σπάνια