Το μαγιάτικο στεφάνι είναι κατασκευή με λουλούδια με το οποίο γιορτάζουμε τον ερχομό της άνοιξης. Είναι ελληνικό αλλά όχι μόνο έθιμο. Συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης με την άνοιξη, γεγονός που θέλουν οι άνθρωποι να φέρουν και στα σπίτια τους. Ιδιαίτερα στα νησιά της Μεσογείου αλλά και σε όλη την Ελλάδα γιορτάζοντας την άνοιξη, την 1η του μήνα Μάη, φτιάχνουν ένα στεφάνι με λουλούδια (συνήθως αγριολούλουδα, μαργαρίτες και πιο σπάνια παπαρούνες) συνήθως από τους αγρούς. Το λουλούδινο στεφάνι που φτιάχνεται την πρωτομαγιά και κρεμιέται έξω από τα σπίτια συνήθως πάνω στην πόρτα. [1]
Τηρήσαμε το έθιμο και φτιάξαμε το μαγιάτικο στεφάνι μας με όμορφα λουλούδια!
Καλό, φωτεινό και ηλιόλουστο υπόλοιπο άνοιξης σε όλους σας!
Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου που – στην Ελλάδα, τη Ρώμη και μέχρι το Βυζάντιο- ήταν αφιερωμένος στον ετήσιο εορτασμό της θεάς της γονιμότητας και της γεωργίας, Δήμητρας. Η κόρης της, Περσεφόνη, που έρχεται από τον Κάτω Κόσμο αυτόν τον μήνα, από τον Άδη-σύζυγό της, ήταν ο λόγος για τη γιορτή των Ανθεστηρίων, της μεγαλόπρεπης πομπής προς τα ιερά για να προσφέρουν άνθη.
Ας ακούσουμε το τραγούδι “Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης” που είναι επίκαιρο με βαθιά νοήματα έχοντας κοινωνικές προεκτάσεις… Είναι ένα από τα τραγούδια της συλλογής Τα παράλογα του συνθέτη Μάνου Χατζηδάκη. Τους στίχους έγραψε ο ποιητής Νίκος Γκάτσος.
Μαρία Φαραντούρη – Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
Ο μύθος της Περσεφόνης
Τέλος, προτείνω στους μικρούς μαθητές να δουν μέσα από δύο κινούμενα σχέδια τον μύθο της Περσεφόνης, που σχετίζεται με την εναλλαγή των εποχών.
Σύμφωνα με το μύθο, η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας και του Δία, συνήθιζε να παίζει με τις φίλες της, τις Νύμφες, στην Έννα, περιοχή στο κέντρο της Σικελίας. Μια μέρα, ενώ έτρεχε στο δάσος και έπαιζε, την είδε ο Πλούτωνας και την ερωτεύτηκε παράφορα για την ομορφιά της. Σε συνεννόηση με το Δια άρπαξε την Περσεφόνη, την πήγε στον Κάτω Κόσμο και την έκανε γυναίκα του.
Η Δήμητρα που είχε μεγάλη αδυναμία στη Περσεφόνη, γύρισε όλη τη γη και προσπάθησε με κάθε τρόπο να βρει την πολυαγαπημένη της κόρη. Μεταμορφωμένη σε γριά για να μην την αναγνωρίσουν πήγαινε σε πόλεις και χωριά και ρώταγε όποιον έβρισκε στο δρόμο της μήπως ήξερε που ήταν η μονάκριβή της Περσεφόνη. Λέγεται ότι όσο πέρναγε ο καιρός υπέφερε τόσο πολύ από την απώλεια της Κόρης, που δεν επέτρεπε τη γη να ανθίσει, να βγάλει λουλούδια και καρπούς για να τραφούν οι άνθρωποι. Η Δήμητρα ήταν αμετανόητη και αποφασισμένη για τα πάντα.
Ο Δίας, που έβλεπε ότι η Δήμητρα ήταν οργισμένη, έστειλε τον Ερμή στον Άδη για να παρακαλέσει και να πείσει τον Πλούτωνα να στείλει τη Περσεφόνη πάλι πίσω στη μητέρα της. Ο θεός του Κάτω Κόσμου, που ήταν πονηρός και ερωτευμένος με τη Περσεφόνη, δέχθηκε να την αφήσει αλλά πριν την αποχαιρετήσει της έδωσε να φάει μερικούς σπόρους από ρόδι. Οι σπόροι αυτοί ήταν μαγικοί με αποτέλεσμα η Περσεφόνη να δεθεί άρρητα με το βασίλειο του.
Τη λύση την έδωσε ο Δίας, που τελικά μεσολάβησε και κατόρθωσε να συμβιβάσει τον Πλούτωνα και τη Δήμητρα. Τους έξι μήνες του έτους η Περσεφόνη ζούσε με τη μητέρα της. Η γη τότε ήταν ανθισμένη και δεχόταν με ευχαρίστηση τους καρπούς των ανθρώπων, ενώ τον υπόλοιπο μισό χρόνο, η Κόρη κατέβαινε στα έγκατα της γης και περνούσε το καιρό της με τον άντρα της. Η Δήμητρα τότε δεν επέτρεπε σε κανέναν ανθό να ξεπροβάλει, δείχνοντας έτσι το καημό της για την απώλεια της κόρης της.