Σήμερα, στο μάθημα της γλώσσας της Στ δημοτικού στη 16η ενότητα με θέμα τα μουσεία διαβάσαμε ένα απόσπασμα από το βραβευμένο παραμύθι “Το άγαλμα που κρύωνε” του Χρήστου Μπουλώτη, το οποίο που βαδίζοντας στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, μας μεταφέρει τη νοσταλγία που νιώθουν οι πρόσφυγες για τις πατρίδες που άφησαν πίσω τους. Είναι γραμμένο με αγάπη και ευαισθησία και καταφέρνει παρά το έντονα ποιητικό ύφος να μεταφέρει τα μηνύματά του με σαφήνεια και να κρατάει το ενδιαφέρον των αναγνωστών ζωντανό μέχρι το τέλος.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
“Το άγαλμα που κρύωνε”, μια ιστορία στα όρια πραγματικότητας και φαντασίας, πραγματεύεται ένα πολύ επίκαιρο θέμα σήμερα: την προσφυγιά.
Μέσα από τις περιπέτειες του μικρού μαρμάρινου αγοριού, φωτίζει με ευαισθησία την νοσταλγία που νιώθουν οι πρόσφυγες για τις πατρίδες που αναγκάστηκαν να χάσουν και την λαχτάρα που έχουν να επιστρέψουν εκεί, ενώ δεν παραλείπει να τονίσει την αξία της αληθινής φιλίας και της αποδοχής των προσφύγων στα νέα περιβάλλοντα που εκείνοι καλούνται να ζήσουν.
Το μυθιστόρημα έχει τιμηθεί με το κρατικό βραβείο παιδικής λογοτεχνίας.
Το έργο θέτει στο επίκεντρο την φιλία, όπως επίσης την νοσταλγία και τον πόνο της προσφυγιάς.
Ο Χρήστος Μπουλώτης (Μύρινα Λήμνου, 1952) είναι αρχαιολόγος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών.
Υπόθεση
Το άγαλμα ενός μικρού αγοριού, λυπάται και κρυώνει μέσα στην αίθουσα του μουσείου όπου εκτίθεται, καθώς νιώθει απέραντη μοναξιά. Νοσταλγεί τη Μικρασία, απ’ όπου το φυγάδεψαν το 1922, και ονειρεύεται κάποια μέρα να καταφέρει να γυρίσει εκεί. Η φιλία που αναπτύσσει με την καθαρίστρια και τον γιο του νυχτοφύλακα, αλλά κυρίως ένα γαλάζιο μαγικό πουλί που παρουσιάζεται στον ύπνο του, θα το βοηθήσουν να κάνει το μεγάλο του όνειρο πραγματικότητα.
Αξίες – Θέματα: Νοσταλγία, Παραμύθι, Μετανάστευση, Φιλία, Φαντασία
Πατήστε εδώ για να δείτε τη συλλογή, Ελληνιστική περίοδος-Ελληνιστική γλυπτική – τέλος 4ου μέχρι 1ος αιώνας π.Χ. (αίθουσες 29-30 και 34), στην οποία βρίσκεται το άγαλμα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.
Audiobook
Πρόκειται για το ομώνυμο μάθημα της Γλώσσας για την Στ’ Δημοτικού, έτσι όπως το διαβάζει ο δημιουργός Χρήστος Μπουλώτης. Το απόσπασμα υπάρχει σε CD που δημιούργησε και μοίρασε στα σχολεία, το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ιστορίες χωρίς τέλος – Το άγαλμα που κρύωνε
Στο ακόλουθο βίντεο της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης, ο συγγραφέας του βιβλίου «Το άγαλμα που κρύωνε», Χρήστος Μπουλώτης, παρουσιάζει με τη βοήθεια δύο αναγνωστών – βοηθών και των εικόνων του βιβλίου την πηγή έμπνευσης της ιστορίας και τους χαρακτήρες του κειμένου και εξηγεί γιατί θέλησε να γράψει αυτό το βιβλίο. Τέλος, παρατηρούμε την εικονογράφο να μας μιλάει για την αγαπημένη της φιγούρα στο έργο, ενώ το βίντεο κλείνει με μια πρόταση δημιουργικής γραφής για τα παιδιά (επινόηση ιστορίας με βάση λέξεις κλειδιά).
Στόχοι του βίντεο είναι η ευχάριστη παρουσίαση του έργου και η πρόκληση των μαθητών να συμμετέχουν ενεργά, δίνοντας οι ίδιοι μια φανταστική συνέχεια στην ιστορία. Απώτερος στόχος είναι η εισαγωγή των νέων στη φιλαναγνωσία και τη δημιουργική γραφή.
Αν είχατε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσετε μια οποιαδήποτε ευχή σας χάρη στο γαλάζιο πουλί, τι θα διαλέγατε να κάνετε; Σκεφτείτε την απάντηση και ίσως σας αποκαλυφθεί εκείνο που έχετε περισσότερο ανάγκη.
Εικονική περιήγηση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Τα αγάλματα ζουν, μιλούν, αισθάνονται, όταν τα πλησιάζουμε…. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας με τη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα και τις κολόνες, όπου κατοικούν παλιοί άνθρωποι κι αρχαίοι θεοί, όλοι ακίνητοι γιατί είναι αγάλματα, το μικρό Προσφυγάκι από τη Μικρασία, μας διηγείται την ιστορία του..
Πατήστε στην εικόνα για να μεταβείτε σε μία εικονική περιήγηση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Τέλεια ιδέα! Πάμε λοιπόν! Σίγουρα, αξίζει και μία πραγματική επίσκεψη στο μουσείο όταν επισκεφθείτε την Αθήνα!
Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια όταν ήμουν μικρή!
Τα αγαλματάκια παίζονται από τρία παιδιά και πάνω. Ένα παιδί τα «φυλάει» και κλείνει τα μάτια με την πλάτη γυρισμένη στα άλλα παιδιά. Κρατά κλειστά τα μάτια του και λέει τη φράση: «Αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;» Όσο λέει τη φράση και κρατά κλειστά τα μάτια τα άλλα παιδιά κινούνται. Φωνάζουν «νύχτα», όταν δεν είναι έτοιμα και «μέρα», όταν πάρουν μια συγκεκριμένη πόζα. Τότε ανοίγει τα μάτια του το παιδί που τα φυλάει και όλοι πρέπει να μείνουν ακίνητοι. Αν κάποιο παιδί εκείνη τη στιγμή κινηθεί, τα φυλάει εκείνο.