«Μορφώνω δεν θα πει μόνο οπλίζω το νέο άνθρωπο για τον αγώνα της ζωής, αλλά (προπάντων) εξευγενίζω την ψυχή του, βαθαίνω την αντίληψή του για τον κόσμο … τον κάνω πιο άνθρωπο».
Στο 6ο Εργαστήριο δεξιοτήτων «Ας πούμε αυτές τις λέξεις» του πρώτου κύκλου με τίτλο A και Β όλοι μαζί μία ομάδα!, ξεκινήσαμε διαβάζοντας το υπέροχο και διδακτικό παραμύθι «Ας πούμε αυτή τη λέξη» της Κουτσανοπούλου Μαρίας για το πώς κάποιες λέξεις μπορούν να δώσουν χρώμα στη ζωή μας! Μικρές λέξεις με μεγάλη δύναμη!
Αν θέλετε να το διαβάσετε και να το ακούσετε κι εσείς μπορείτε να δείτε το παρακάτω βίντεο!
Μέσα από ένα ιδιαίτερο εύρημα, ενός μικρού γκρίζου παπαγάλου, που θέλει να γίνει κι αυτός πολύχρωμος, η Μαρία Κουτσανοπούλου μας υπενθυμίζει ότι οι λέξεις μπορούν να κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη! Έτσι κι εμείς, σε πολύχρωμους κύκλους γράψαμε λέξεις και φράσεις που ομορφαίνουν τη ζωή μας και μας δίνουν χαρά, κουράγιο, αγάπη και αισιοδοξία! Στη συνέχεια, τις κάναμε ένα ομαδικό κολάζ και τις κρεμάσαμε στην τάξη μας!
Έπειτα, διαβάσαμε το εξαιρετικό παραμύθι με τίτλο «η πιο δυνατή λέξη» της Ρουμπίνης Λευθεριώτη από τις εκδόσεις έαρ. Ένα βιβλίο που διδάσκει στις παιδικές ψυχές τη δύναμη της λέξης «Συγγνώμη».
Εικονογραφήσαμε το τραγουδάκι της ιστορίας και το μάθαμε απ’έξω!
Με τη συγγνώμη η καρδιά είναι χαρούμενη ξανά όλους μπορεί να αγαπά και μέσα της να τους χωρά!
Μέσα στα πλαίσια του εορταστικού κλίματος των Χριστουγέννων φτιάξαμε χριστουγεννιάτικες κάρτες για όσους την περίοδο των γιορτών θα νοσηλεύονται σε ένα νοσοκομείο, συμμετέχοντας στη δράση «Επισκεπτήριο Αγάπης» για τρίτη συνεχή χρονιά από το WinCancer.
Γράψαμε αισιόδοξα μηνύματα και στείλαμε τις ευχές μας και την αγάπη μας!
Η ομάδα του WinCancer θα αναλάβει να τις παραδώσει με ασφάλεια στα ογκολογικά νοσοκομεία της χώρας. Γινόμαστε όλοι μαζί μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης και συμπαράστασης!
Παίξαμε το εκπαιδευτικό παιχνίδι τα «Αστεράκια της ευγένειας» όπου κάθε μαθητής διάλεγε τυχαία ένα αστεράκι από το ροζ υφασμάτινο τσαντάκι και στη συνέχεια διάβαζε τη φράση χωρίς να την αποκαλύψει στους συμμαθητές του. Στη συνέχεια, διηγόταν μία μικρή ιστοριούλα, η οποία θα περιείχε τη φράση αυτή και οι μαθητές είχαν στόχο να ανακαλύψουν την ευγενική φράση!
Με αφορμή το παραμύθι με τίτλο «η πιο δυνατή λέξη» της Ρουμπίνης Λευθεριώτη όπου τα παιδιά μάζευαν κουκουνάρια κι έπαιζαν παιχνίδια μ’ αυτά αποφασίσαμε να φτιάξουμε χριστουγεννιάτικες κατασκευές με κουκουνάρια!!!
καθώς σήμερα είναι η εορτή των Εισοδίων της Παναγίας σας παραθέτω μία ιστορία-διήγηση για τα παιδιά από το ιστολόγιο https://antexoume.wordpress.com που βρήκα ενδιαφέρουσα και προσεγγίζει τη σημερινή εορτή.
-Γιαγιά, ποιο είναι αυτό το μικρό κοριτσάκι που προχωρεί με απλωμένα τα χεράκια του ; ρώτησε η μικρή Δέσποινα κοιτάζοντας την εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου που είχε μόλις τοποθετήσει η γιαγιά στο εικονοστάσι του σπιτιού.
Αύριο είναι η γιορτή των Εισοδίων, το ξέρει αυτό η Δέσποινα γιατί είναι και η μέρα που γιορτάζει η ίδια! Και την περιμένει με τόση χαρά και ανυπομονησία αυτή την γιορτή! Όμως δεν ξέρει και πολλά για το γεγονός αυτό… ευκαιρία τώρα, που βρίσκεται η γιαγιά στο σπίτι, να λύσει τις απορίες της. Γιατί η γιαγιά διαβάζει πολύ και σίγουρα θα ξέρει και για την γιορτή αυτή…
– Η μικρή Παναγία είναι, κοριτσάκι μου, απάντησε η γιαγιά. Η μικρή Μαριάμ που την προσέφεραν ως δώρο οι γονείς της στο Ναό και την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του. Ήταν μόλις τριών χρονών, λίγο μικρότερη από εσένα, Δεσποινούλα μου.
–Και γιατί , γιαγιά, ένα τόσο μικρό κοριτσάκι , το αφιέρωσαν οι γονείς του στον Θεό;… δεν θα τους έλειπε;… εκείνο δεν θα στεναχωρούνταν μακριά από την μανούλα του και τον μπαμπά του;… και ποιος θα το πρόσεχε εκεί στον Ναό;
-Θέλεις να καθήσουμε εδώ, δίπλα στο τζάκι, και σου διηγηθώ όλη την ιστορία; Πες και στα αδελφάκια σου να έρθουν, σίγουρα θα τους αρέσει και θα την βρουν ενδιαφέρουσα…. γιατί πολλά απ΄ αυτά που θα σας διηγηθώ δεν τα γράφουν τα βιβλία και πολλοί λίγοι τα γνωρίζουν. Τα διάβασα σε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που περιγράφει με λεπτομέρειες όλη την ζωή την Παναγίας μας.
Με πολλή προθυμία μαζεύτηκαν τα αδελφάκια γύρω από την γιαγιά, μπροστά στο αναμμένο τζάκι, και κάθησαν στο χαλί περιμένοντας με πολύ ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς. Πάντα τους αρέσουν οι ιστορίες που τους διηγείται, κρέμονται από τα χείλη της όλα τα παιδιά, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο.
-Θυμάστε, παιδιά, που στις αρχές του Σεπτεμβρίου γιορτάσαμε την Γέννηση, το Γενέθλιο της Θεοτόκου; Τότε είχαμε πει ότι η μικρή Μαριάμ γεννήθηκε από τους ηλικιωμένους γονείς της μετά από σαράντα χρόνια ατεκνίας!
Τόσα χρόνια κι όμως περίμεναν… η ελπίδα τους στο Θεό ήταν πολύ δυνατή και η προσευχή τους έφερε τον γλυκύτερο καρπό: την Γέννηση της μικρής Μαριάμ, της χαριτωμένης παιδούλας που έμελλε να γίνει μητέρα του Θεού!…
Οι γονείς της Μαριάμ, λοιπόν, οι ενάρετοι και ευλαβείς Ιωακείμ και Άννα , είχαν δώσει υπόσχεση στον Θεό: αν τους χαρίσει παιδάκι, εκείνοι να το αφιερώσουν στην υπηρεσία Του, στον Ναό του Σολόμωντος. Ο ναός αυτός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα και εκεί συγκεντρώνονταν οι Ισραηλίτες για να λατρεύσουν τον Θεό.
Το τάμα του έπρεπε να εκπληρωθεί… Η αγάπη τους για τον Θεό στάθηκε πιο δυνατή από την λαχτάρα για τον κοριτσάκι τους και σκέπασε την λύπη του αποχωρισμού… το δώρο που ο Θεός τους χάρισε, σε Εκείνον ανήκε…
Όταν η μικρή Μαριάμ έφτασε στην ηλικία των τριών ετών, έκριναν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να την αφιερώσουν στον Ναό του Θεού.
Την ημέρα που κίνησαν για τον Ναό, μπροστά του προπορεύονταν κοπέλες που κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες και έψελναν ύμνους. Με τέτοια συνοδεία θα πρόσφεραν την μικρή κόρη στον Θεό… μέχρι την στιγμή αυτή είχε μεγαλώσει μέσα σε αγιασμένο περιβάλλον, με πολλή φροντίδα και επιμέλεια για την ψυχούλα της… και τώρα, ως δώρο καθαρό και αμόλυντο, θα την απέδιδαν στο Θεό, εκπληρώνοντας το τάξιμό τους.
Στην είσοδο του Ναού την περίμεναν με δώρα οι ιερείς και ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας. Δεκαπέντα σκαλοπάτια τους χώριζαν από την μικρή Μαριάμ. Σε κάθε σκαλοπάτι που θα ανέβαινε, θα έψαλλαν και ένα ψαλμό.
Όμως η μικρή τους χάλασε τα σχέδια! Μόλις πάτησε το πρώτο σκαλοπάτι, ανέβηκε μόνη της, χοροπηδώντας τα υπόλοιπα και βρέθηκε στην κορφή!
-Πω, πω! Θαυμαστό σημείο! Ένα μικρό κοριτσάκι να φεύγει από τους γονείς του και να τρέχει προς αγνώστους με χαρά! παρατήρησε η Μαρία.
-Ναι, Μαρία μου, συμφώνησε η γιαγιά. Είναι να θαυμάζει κανείς… Ακούστε και την θαυμαστή συνέχεια:
Ο Αρχιερέας την αγκάλισε με πολλή χαρά και απευθύνθηκε στους γονείς της με αυτά τα λόγια:
«Ω πρόξενοι της σωτηρίας μου! Πώς να σας καλωσορίσω; Τι να πρωτοπώ για εσάς; Είστε μακάριοι που γίνατε γονείς μια τέτοιας κόρης! Είστε ευλογημένοι που προσφέρατε ένα τέτοιο δώρο στον Κύριο!
Έλα και εσύ, παιδί μου, που θα γίνεις «Υψηλοτέρα των Ουρανών. Έλα εντός του Ναού!»
Και ο Αρχιερεύς οδήγησε την Μαριάμ στον ιερότερο χώρο του Ναού, στα Άγια των Αγίων! Εκεί που έμπαινε μόνο ο Αρχιερεύς… την οδήγησε εκεί μέσα, γιατί είχε τον φωτισμό από τον Θεό και κατάλαβε ότι η μικρή αυτή κόρη θα γινόταν η Μητέρα του Θεού !
Απορεί κανείς πώς ένα τόσο μικρό κοριτσάκι, μόλις τριών χρονών, έφυγε από μόνο του από την αγκαλιά των γονιών του και βρέθηκε με χαρά σε έναν άγνωστο γι αυτό χώρο. …Αυτό το μεγαλείο οφειλόταν στους γονείς της. Εκείνοι πάντα της έλεγαν: «Πρώτα ο Θεός, μετά εμείς. Πρώτα ο Ναός, μετά το σπίτι σου». Και έτσι συνέβη αυτό το θαυμαστό γεγονός των Εισοδίων της Θεοτόκου.
Επέστρεψαν, λοιπόν, οι γονείς στο σπίτι τους …είχαν πόνο στην καρδιά τους για τον αποχωρισμό από την κορούλα τους… όμως η αγάπη τους για τον Θεό και η χαρά της αφιερώσεως του παιδιού τους σε Εκείνον, ήταν πιο μεγάλες από την λύπη …και η καρδιά τους σκιρτούσε από μια παράξενη χαρά, λες και ένιωθαν από τώρα ότι θα γινόταν παππούδες στου Χριστού μας, του Σωτήρα του κόσμου!
-Και πού έμεινε η μικρή Μαριάμ τόσα χρόνια, γιαγιά; ρώτησε με απορία η Δέσποινα.
-Γύρω από το Ναό υπήρχαν ξενώνες όπου φιλοξενούνταν οι προσκυνητές, οι ιερείς, οι αφιερωμένες χήρες που υπηρετούσαν στο Ναό και άλλοι. Εκεί έμεναν και οι κοπέλες που για ορισμένο χρονικό διάστημα αφιερώνονταν στην υπηρεσία του Ναού. Μαζί με εκείνες έμεινε και η τρίχρονη Μαριάμ.
Έμεινε στο Ναό από τριών έως δεκαπέντε χρονών! Όλη την παιδική της ηλικία!
Οι κοπέλες αυτές που έμενα στο Ναό ήταν σαν μια αδελφότητα, σαν ένα γυναικείο μοναστήρι. Καταγινόνταν στην προσευχή, στην μελέτη, και είχαν κοινή τράπεζα και διακονήματα (δηλ. εργασίες).
Παρόλο που η Μαριάμ ήταν η πιο μικρή στην ηλικία, ζούσε την πιο αυστηρή και πειθαρχημένη ζωή.
Ξυπνούσε κατά τις έξι το πρωί. Και το πρώτο που έκανε , ήταν προσευχή. Προσευχόταν ένα τρίωρο στα άγια των Αγίων. Κατόπιν (9 π.μ.-3 μ.μ.) ασχολείτο με το εργόχειρο. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να ράβει, να κεντά και να υφαίνει. Έμαθε τόσο γρήγορα την τέχνη, ώστε όλα την εθαύμαζαν.
Οι ιερείς, από σεβασμό στο πρόσωπό της , της ανέθεταν να φτιάχνει ό,τι χρειαζόταν ο ναός (καλύμματα, άμφια κ.α.).
Παράλληλα ασχολείτο και με την εκμάθηση της εβραϊκής γλώσσης. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να γράφει και να διαβάζει. Και εδώ η Μαρία ήταν ταχύτατη στην μάθηση.
Και πάλι, οι μεγαλύτερες της έλεγαν διηγήσεις από την Παλαιά Διαθήκη και άλλες αγιογραφικές διδασκαλίες. Όταν κάποια ημέρα άκουσε, πως θα γεννηθεί ο Χριστός εκ Παρθένου παρακάλεσε τον Θεό: «Θεέ μου! Αξίωσέ με να Τον υπηρετήσω!»
Κατά την ενάτη ώρα (3 μ,μ,) ακολουθούσε η κοινή τράπεζα. Όλες οι παρθένες ( και η Μαριάμ) συνέτρωγαν. Κατόπιν πήγαιναν στα κελλιά τους για ανάπαυση.
Η Μαρία είχε ήδη γευτεί τι σημαίνει προσευχή. Έτσι, αντί να πηγαίνει στο κελλί της για ανάπαυση από την πολύωρη διακονία, πήγαινε για προσευχή στα Άγια των Αγίων.
Εδώ στα Άγια των Αγίων την επισκεπτόταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της έφερνε τροφή.
Εδώ ο αρχιερέας Ζαχαρίας την είδε να συνομιλεί με αγγέλους του Θεού. Θα ήταν δώδεκα χρονών , όταν μια νύκτα προσευχόταν στον ιερότατο αυτό χώρο , και άστραψε ολόκληρος. Ταυτόχρονα άκουσε φωνή εξ ουρανού που έλεγε: «Τέξη τον Υιόν μου».
Ήταν το προμήνυμα του Ευαγγελισμού.
Αυτά, λοιπόν, συνέβησαν κατά τα Εισόδια της Θεοτόκου και έτσι έζησε δώδεκα χρόνια η Μαριάμ στο Ναό. Όλα αυτά τα χρόνια ετοίμαζε την ψυχή της για να δεχτεί το μήνυμα του Ευαγγελισμού και να γίνει η Μητέρα του Χριστού, κατέληξε η γιαγιά.
-Τι όμορφη ιστορία, γιαγιά! είπαν όλα τα εγγονάκια μαζί.
-Πόσα μάθαμε από την διήγησή σου… συνέχισε η Μαρία. Σε ευχαριστούμε πολύ, γιαγιά!
–Εύχομαι, παιδάκια μου, εσείς που είστε μικρά ακόμα ,να διατηρήσετε την καθαρότητα της ψυχής και του σώματός σας και να έχετε ως πρότυπο την μικρή Μαριάμ ,που από τόσο μικρή ηλικία ζούσε μια ζωή δοσμένη στην αγάπη του Θεού και γι΄ αυτό αξιώθηκε να γίνει και Μητέρα Του.
(για την διήγηση αυτή λήφθηκαν στοιχεία από το βιβλίο: Χαίρε Κεχαριτωμένη, του Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Μπακογιάννη, εκδόσεις Θαβώρ, σ. 29-32)
Δείτε ένα σύντομο εκπαιδευτικό βίντεο για τα Εισόδια της Παναγίας μας.
Μέσα από την ιστορία τα παιδιά μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι για να πετύχουν στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται καθημερινός αγώνας (προσευχή, νηστεία, εκκλησιασμός κλπ) βλέποντας την Παναγία σαν πρότυπο και βοήθεια στον πνευματικό τους αγώνα. Την προετοιμασία της Παναγίας γιορτάζουμε σήμερα στην Εκκλησία μας με τα Εισόδια της Θεοτόκου. Δεν υπάρχει στον κόσμο ιερότερο και αγιότερο πρόσωπο από την Παναγία.
Το http://www.katixitiko.gr παρουσιάζει τη ραδιοφωνική εκπομπή αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου. Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους.
Για τα μεγάλα πράγματα χρειάζεται προετοιμασία. Για να κερδίσεις τον Παράδεισο χρειάζεται προετοιμασία. Για να προοδεύσεις πνευματικά χρειάζεται προετοιμασία.
Αυτές τις μέρες έχει ήδη αρχίσει ένας πνευματικός αγώνας. Η νηστεία των Χριστουγέννων.
Ας προσπαθήσουμε να νηστέψουμε αρχικά τις κακές σκέψεις και τα άσχημα λόγια. Μετά, αν μπορούμε ας νηστέψουμε λιγάκι τα γλυκά!!
Τη σημερινή ημέρα δε θα μπορούσα να μην αναρτήσω μερικές από τις εξαιρετικές ζωγραφιές για το Πολυτεχνείο των μαθητών της Ε & Στ τάξης του σχολείου μας, με την καθοδήγηση της δασκάλας τους κας. Κατερίνας. Δείτε στη συνέχεια την άψογη δουλειά τους!
Μπράβο σας παιδιά! Στη ζωή σας πάντοτε να αγωνίζεστε για το ηθικό, για το δίκαιο και για ότι σας κάνει ελεύθερους!
Αν χωρούσα κι εγώ στο μικρό σου πλανήτη αν ζητούσες να ’ρθω να μην σ’ έχει η λύπη
Τον παλιό μου εαυτό θα τον άφηνα πίσω τον κρυμμένο ουρανό της καρδιάς σου να ζήσω
πηγή: Helen Nik Από το cd : «Ο κήπος των ευχών» (2003) From the cd album : «O kipos ton efchon» (= «The garden of the wishes») [2003] Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος Μουσική: Μάριος Φραγκούλης
Στο μακρινό σου το αστέρι να μου κρατάς σφιχτά το χέρι μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου
Αν ζητούσες να ’ρθω στο μικρό σου τ’ αστέρι αν μπορούσα να δω της ψυχής σου τα μέρη
Θα νικούσα το εγώ που εδώ με κρατάει έναν κόσμο να βρω και τους δυο να χωράει
Στο μακρινό σου το αστέρι να μου κρατάς σφιχτά το χέρι μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου
Καληνύχτα σας και καλή ξεκούραση!
Για όσους άρχισαν τη νηστεία των Χριστουγέννων καλόν αγώνα σε όλα τα επίπεδα, πνευματικό και σωματικό!
40 ευλογημένες μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα…
40 ευκαιρίες για να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας: στην εγκράτεια, την ελεημοσύνη, την ταπείνωση, την αγάπη-θυσία, την προσευχή, τον εκκλησιασμό.
Κάθε μία από αυτές τις λέξεις και ένας στόχος – αγώνας. Αλλά εμείς οι χριστιανοί γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν είμαστε μόνοι, άλλωστε το είπε ο Κύριος – μην έχουμε αυταπάτες:»χωρίς εμού ου δυνασθαι ποιείν ΟΥΔΕΝ».
Δύο είναι οι μεγάλες επέτειοι του ελληνικού έθνους. Η 25η Μαρτίου, που μας θυμίζει τη μεγάλη επανάσταση ενάντια στον Τούρκο κατακτητή κι η 28η Οκτωβρίου, που θυμίζει την άμυνα στην Ιταλογερμανική, φασιστική επιδρομή.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε, όπως είναι γνωστό, το Σεπτέμβριο του 1939. Οι Ιταλοί από καιρό προκαλούσαν διάφορα επεισόδια, με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό του πολεμικού πλοίου «Έλλη» στις 15 Αυγούστου 1940. Όλα αυτά έδειχναν την απειλή που πλησίαζε στην Ελλάδα.
Έτσι το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα, επέδωσε στον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά το τελεσίγραφο με το οποίο ο Μουσολίνι, ο ηγέτης της Ιταλίας, ζητούσε την κατοχή ορισμένων ελληνικών περιοχών. Αν η Ελλάδα δε δεχόταν, τότε θα τις καταλάμβανε με τα όπλα.
Κι ήταν ακριβώς αυτή την ιστορική στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός απάντησε το «ΟΧΙ», γνωρίζοντας πως μεγαλύτερο αγαθό από το αγαθό της ελευθερίας δεν υπάρχει. Την ίδια απάντηση έδωσαν στην πράξη, όλοι οι Έλληνες μαζί καθώς ξεχύθηκαν στους δρόμους και ζητούσαν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, να προσφέρει σ’ αυτόν τον πόλεμο.
Ο Μουσολίνι με 100.000 στρατιώτες που είχε συγκεντρωμένους στην Αλβανία, πίστευε πως θα καταχτούσε την Ελλάδα με τόση ευκολία σαν να έκανε περίπατο. Ενώ όμως στην αρχή οι Έλληνες αποτραβήχτηκαν από τα σύνορα και οι Ιταλοί κατέλαβαν μικρές ελληνικές περιοχές, στις 14 Νοεμβρίου αρχίζει η αντεπίθεση και τα ελληνικά στρατεύματα γνωρίζουν μεγάλες επιτυχίες, όπως στη μάχη της Πίνδου, στην Ήπειρο και στη δυτική Μακεδονία. Μια επίθεση που έκαναν οι Ιταλοί την άνοιξη, τέλειωσε χωρίς επιτυχία. Οι Έλληνες πολεμούσαν σα λιοντάρια.
Βοηθός σ’ αυτόν τον πόλεμο, για τους Έλληνες, ήταν το ορεινό έδαφος που τους επέτρεπε να οργανώνουν ισχυρές αμυντικές θέσεις. Ακόμα και ο βαρύς χειμώνας βοήθησε τις προσπάθειες των Ελλήνων στρατιωτών παρόλο που υπέφεραν και αυτοί όπως και οι Ιταλοί.
Οι Έλληνες πολεμούσαν χρησιμοποιώντας πολύ λιγότερο στρατιωτικό εξοπλισμό και με αριθμητική δύναμη πολύ μικρότερη από αυτή του εχθρού. Όμως η εθνική ενότητα, έδωσε τη νίκη στον ελληνικό στρατό.
Μια από τις χρυσές σελίδες της Ιστορίας μας αποτελεί η Ηπειρώτισσα Γυναίκα. Η αυθόρμητη προσφορά, η αυτοθυσία και το μεγαλείο της ψυχής των γυναικών της Ηπείρου, «έγραψαν» μαζί με τους ηρωικούς στρατιώτες μας, το έπος του ’40.
Οι γυναίκες αυτές έδωσαν το δικό τους παρών στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Πίνδο κουβαλώντας όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα στους φαντάρους μας αλλά και μεταφέροντας τραυματίες, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, μέσα από χαράδρες, γκρεμούς και σκαρφαλώνοντας σε υψόμετρο 2.000 και 2.500 μέτρων.
Οι υπηρεσίες που προσέφεραν πολύτιμες και πρέπει όλοι μας να νιώθουμε υπερηφάνεια για την παρουσία και τον αγώνα τους.
Όταν ο Μουσολίνι αντιλήφθηκε πως δεν υπήρχε για το στρατό του σωτηρία, ζήτησε τη βοήθεια του σύμμαχού του Χίτλερ. Έτσι τον Απρίλιο του 1941 η ναζιστική Γερμανία επιτίθεται κατά της Ελλάδας. Και στη δεύτερη αυτή εισβολή η Έλληνες απάντησαν και πάλι «ΟΧΙ». Μόνοι τους αντιμετώπισαν δύο μεγάλες δυνάμεις και λίγες μέρες αργότερα υπέκυψαν με ψηλό και περήφανο μέτωπο. Έτσι άρχισαν τα μαύρα χρόνια της γερμανοϊταλικής κατοχής της Ελλάδας.
Για τέσσερα σχεδόν χρόνια οι Έλληνες υπέφεραν από την πείνα τις στερήσεις αλλά και από τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις. Πολύ σύντομα όμως οι Έλληνες ξαναβρήκαν τη δύναμη να επαναστατήσουν εναντίον του εισβολέα. Οργάνωσαν αντάρτικες ομάδες στα βουνά, τύπωναν παράνομες εφημερίδες ενώ πολλοί διέφυγαν στην Αίγυπτο όπου δημιουργήθηκε ένας νέος ελληνικός στρατός, που πολέμησε μαζί με τους άλλους συμμάχους μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας.
Σήμερα εορτάζουμε την Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ, δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σκεπάζει (σκέπει) και προστατεύει το λαό του Θεού. Μας σκεπάζει με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια.
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.
Το «ΟΧΙ» είναι το μέγιστο κατόρθωμα της ενότητας και αποφασιστικότητας των Ελλήνων. Είναι σταθμός με βαθύ νόημα γιατί θα συμβολίζει αιώνια την πάλη του δίκαιου με το άδικο, την πάλη για την αρετή και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η 28η Οκτωβρίου θα παραμείνει πάντα μια ζωντανή δύναμη κι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού έθνους.
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον γενναίο παππού μου, ο οποίος πολέμησε στα βουνά της Ηπείρου ενάντια στους κατακτητές…Ο αγώνας του με δίδαξε κι εμένα να αγωνίζομαι για το δίκαιο, το τίμιο και το ηθικό…
Είναι χρέος και καθήκον μας να θυμόμαστε τις θυσίες των προγόνων μας. Να μας εμπνέουν με τη στάση τους έτσι ώστε κι εμείς στις μέρες να λέμε «ΟΧΙ» στη θεσμική αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας, να λέμε «ΟΧΙ» στην αποδόμηση του θεσμού της οικογένειας και της εκκλησίας. Εξάλλου…
«Λαοί που χάνουν τις ρίζες τους, δεν έχουν μέλλον»
Χρόνια πολλά σε όλους μας με υγεία & τιμή στους ένδοξους προγόνους μας…
Ακούστε το τραγούδι από τη Μαρινέλλα που είναι αφιερωμένο στις Γυναίκες Ηπειρώτισσες!
Αγαπητοί μου αναγνώστες, χρόνια πολλά σε όλους σας με υγεία!
Σήμερα είναι μία σημαντική μέρα για την Ελλάδα. Ημέρα μνήμης της θυσίας, της αυταπάρνησης, της γενναιότητας και της αγωνιστικότητας των προγόνων μας για τα υψηλά ιδεώδη που προασπίστηκαν: την πίστη και την πατρίδα.
Ζήτω η Ελλάδα!
Όταν αυτός ο πόλεμος θα γίνει ανάμνηση, η Ελλάδα θα είναι εκείνη που στις σελίδες της ιστορίας της θα αποδίδεται η τιμή ότι είναι η πρώτη χώρα που τσάκισε το αήττητο του Άξονα.
Κόμπτον Μακένζι (Άγγλος ιστορικός)
Στη συνέχεια, σας παραθέτω ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο από μία αναζήτηση μου στο internet από το ημερολόγιο: Φύλλα Κατοχής, της Ιωάννας Τσάτσου συζύγου του Κωνσταντίνου Τσάτσου (1 Ιουλίου 1899 – 8 Οκτωβρίου 1987) Έλληνας νομικός, φιλόσοφος και πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος της Δημοκρατίας (1975-1980).
Θαυμαστή η τόλμη και η γενναιότητα, καθηγητών και φοιτητών, που αρνήθηκαν να κάνουν μάθημα την 28η Οκτωβρίου 1941, θεωρώντας την ημέρα εθνικής εορτής…τότε που οι γιορτές τιμόταν με κάθε κόστος και οι διαδηλώσεις γινόταν για την ελευθερία…
27 Όχτώβρη 1941
Μεγάλη μέρα σήμερα. Σά ν’ ανοίξαμε τά παράθυρα καί νά πλημμύρισε ήλιος τό σπίτι. Ό Κωστάκης (σημ. Κων/νος Τσάτσος) είχε μάθημα στο Πανεπιστήμιο αύριο, επέτειο της κήρυξης του έλληνοϊταλικού πολέμου. Δήλωσε όμως στους φοιτητάς πώς θά τό κάνη σήμερα, άντίθετα προς την έντολή τής Κυβέρνησης (*), γιατί την 28 Όκτωβρίου τή θεωρούσε μέρα γιορτής εθνικής.
Έτσι κι’ έκανε. Τό βράδυ μετά τό μάθημα όταν γύρισε στο σπίτι πολλά παιδιά τον συνώδευαν. Όλα είχαν μιάν έκφραση θλίψης καί περηφάνιας μαζί. Κατασυγκινημένοι άπό τά λόγια του ένοιωθαν σάν έλεύθεροι σκλαβωμένοι.
Όταν μείναμε μόνοι, γιά νά περάση ή ώρα, άποφασίσαμε νά βάλωμε τάξη στη βιβλιοθήκη. Εκείνη τή στιγμή χτυπά τό κουδούνι τής εξώπορτας. Ανοίγω ή ίδια. Κάποιος φίλος άπό τήν Ασφάλεια μάς ειδοποιεί πώς έρχονται νά συλλάβουν τον Κωστάκη. Μιά στιγμή συζητούμε τί πρέπει νά γίνη. Είμαστε άναποφάσιστοι. Μά καλύτερα νά φύγη άπό τό σπίτι, μιά πού πίσω άπ’ αύτή τή δίωξη είναι ό εχθρός. Φεύγει λοιπόν άμέσως καί πάει στού παλιού καλού του φίλου, στού Γιώργου Λάπα.
(*) Καί ή Σύγκλητος τού Πανεπιστημίου είχε τοιχοκολλήσει ανακοίνωση πώς ή 28η Όκτωβρίου δεν είναι εξαιρετέα καί όλα τά μαθήματα θά γίνουν.
Σέ μισή ώρα χτυπά πάλι ή πόρτα. Ανοίγω. Δυο νέοι, ο ένας κάτι μου θυμίζει, ζητούν τον άνδρα μου. Τούς λέω πώς λείπει. Μέ ρωτούν πότε θά γυρίση. Απαντώ στις εννιά τό βράδυ. Φεύγουν.
Πλησιάζει οχτώ. Τά παιδιά πλαγιάζουν νά κοιμηθούν. Ή Δέσποινα μέ την κούκλα της άγκαλιά, ή Ντόρα μέ τον Τέντυ της, την πελούρια άρκούδα της. Γρήγορα βυθίστηκαν στον ύπνο. Στις έννιά χτυπάει πάλι ή πόρτα. Ήταν οί ίδιοι άνθρωποι.
– «Ό κ. Τσάτσος ;
-« Δέν είναι εδώ ».
Δείχνουν τις ταυτότητές των καί λένε : «Ασφάλεια. Θά κάνωμε έρευνα στο σπίτι». Καί αρχίζουν νά ψάχνουν μέ τούς δυνατούς φακούς των παντού. Ψάχνουν στά δωμάτια, στις τουαλέτες, στις αποθήκες. Φωτίζουν επίμονα καί τή Ντόρα μέ τον Τέντυ της. Δέν καταλαβαίνουν ποιά είναι αύτή ή σκιά κοντά στο παιδί. Εύτυχώς πού ή Ντόρα κοιμάται βαθιά.
Μετά την έρευνα μου δηλώνουν πώς έχουν έντολή ό ένας νά έγκατασταθή στο σπίτι, καί οί δυο άλλοι νά φυλάνε την έξώπορτα.
Κατεβαίνω τρέχοντας τή σκάλα, βγαίνω στο δρόμο καί λέω στους νέους : « Τό μεγαλύτερο κακό πού μπορεί νά συμβή στο δάσκαλό σας, είναι νά χτυπηθή ένας άπό σάς. Σάς παρακαλώ νά διαλυθήτε, νά πάτε ήσυχα στά σπίτια σας. Πολύ σύντομα θά είμαστε πάλι όλοι μαζί ».
Ώς άργά τή νύχτα τό σπίτι είναι ένα προσκύνημα. Οί άνθρωποι τής άσφάλειας. φυλάνε πάντα στήν οδό Κυδαθηναίων.
(**)Από τά παιδιά αυτά οί ίταλοί πιάσανε εφτά, τούς πιό ζωηρούς, πού, άφού τούς δείρανε για νά τούς αποσπάσουν ομολογίες εις βάρος του Κ. Τσάτσου, τους άφησαν μετά τρεις ήμέρες ελεύθερους.
από το βιβλίο: Φύλλα Κατοχής, της Ιωάννας Τσάτσου,εκδόσεις Εστίας,σ. 20-21
φωτο από Σαν Σήμερα: Αιματηρή διαδήλωση στην κατεχόμενη Αθήνα
Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 προσεγγίζουμε εκτός από τα ιστορικά γεγονότα και την έννοια και τη σημασία της ειρήνης. Επιπρόσθετα, σε όλες τις δράσεις που έγιναν τις προηγούμενες μέρες ασχοληθήκαμε και με ορισμένες από τις επόμενες που σας προτείνω στη συνέχεια.
Αφού είδαμε το παρακάτω βίντεο συζητήσαμε τα θετικά της ειρήνης και το τι μπορούμε να κάνουμε όταν επικρατεί ειρήνη.
Στη συνέχεια, παρακολουθήσαμε την παραπάνω ιστορία όπως τη φαντάστηκε και εικονογράφησε ο Νικολάι Ποπόφ και όπως την έγραψαν για μικρά και μεγάλα παιδιά ο Πέτρος Γαϊτάνος και η Μαριανίνα Κριεζή με αφήγηση Αντωνίας Μπατσαλή.
Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο
Άλλο ένα εξαιρετικό βιβλίο που μιλάει για μια πόλη μαγική που οι δρόμοι της αλλάζουν από μόνοι τους πορεία. Το νερό στο συντριβάνι χορεύει στους ρυθμούς της μουσικής, τα δέντρα διηγούνται ιστορίες και παραμύθια, τα αγάλματα ξεκαρδίζονται στα γέλια και το ταχυδρομείο γράφει μόνο του τα γράμματα όπως εκείνο θέλει!
Κι όταν έρχεται ο πόλεμος για να καταλάβει αυτή τη πόλη, που όλους τους χωράει, θα τα βρει σκούρα. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσει να της επιβληθεί, εκείνη όχι μόνο δεν θα υπακούσει αλλά θα καταφέρει με τον τρόπο της να τον απομακρύνει και να τον διώξει!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: “Δρόμοι και πλατείες, ντροπαλά αγάλματα, παραμυθόδεντρα και σιντριβάνια που χορεύουν. Αυτή η πόλη τα έχει όλα και τους χωράει όλους… εκτός από αυτόν… τον Πόλεμο. Ακολουθήστε μας σε μια ξενάγηση στην πόλη που έδιωξε τον Πόλεμο, στην πόλη που πρέπει να χτίσουμε κάποτε όλοι μέσα στο κεφάλι μας…”
Oι 5 αισθήσεις μας στον πόλεμο και στην ειρήνη (για παιδιά)
Πώς μπορούν οι αισθήσεις μας να αλλάξουν σε καιρό ειρήνης και πολέμου; Ένα βίντεο για την ομορφιά της ειρήνης και την ασχήμια του πολέμου. Ας ακούσουμε κι ας δούμε τις διαφορές….
Μπορείτε να διαβάσετε τη μελωδία της ειρήνης στο εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο της Αγγελικής Γιαννικοπούλου από το Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία (ΤΕΑΠΗ). Πατήστε εδώ.
Αν θέλετε, μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι «Ειρήνη» από την παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου.
Heaven Music Kids
Και για το τέλος σας προτείνω το κλασικό αντιπολεμικό παραμύθι«Ο σπόρος της ειρήνης»
Περιγραφή: Κάποτε κι ενώ όλα ήταν όμορφα, ήσυχα και ειρηνικά, ένας σπόρος, ένα μικρούτσικο κουκούτσι που έπεσε από τον ουρανό και στάθηκε πάνω ακριβώς στη γραμμή των συνόρων της χώρας των σκαραβαίων με τη χώρα των σκαθαριών, έγινε η αιτία ν΄αρχίσουν μεγάλες διαμάχες. Καθένας από τους δύο λαούς διεκδικούσε το κουκούτσι για λογαριασμό του. Οι εξοπλισμοί και οι πολεμικές ετοιμασίες έδιναν κι έπαιρναν. Όμως την κρίσιμη στιγμή οι δύο αντίπαλοι λαοί διαπίστωσαν πως τη λύση στη διαφορά τους την είχε δώσει ήδη το ίδιο το κουκούτσι... ο σπόρος της ειρήνης (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη! » Mahatma Gandhi
Αναγγελία της Απελευθέρωσης
12 Οκτωβρίου 1944. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής. Ως τις 3 Νοεμβρίου ο τελευταίος Γερμανός (και Βούλγαρος) στρατιώτης είχε αποχωρήσει από την ηπειρωτική Ελλάδα.
H ταινία κινουμένων σχεδίων «Ειρήνη» διάρκειας 7 λεπτών, από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, που λειτουργεί ως εκπαιδευτικό εργαλείο για παιδιά 5-8 ετών για να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε μέσα στην τάξη θέματα όπως η διαφορετικότητα, η ανεκτικότητα και οι πολιτισμικές διαφορές.
Η Ειρήνη είναι ένα μικρό κορίτσι που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της. Στην αρχή βιώνει την ανασφάλεια και την απόρριψη μέχρι να βρει προστασία, αγάπη και ζεστασιά στο πιο απίθανο μέρος.
«Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, αλλά είναι πολύ μικρός για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη απληστία.» Mahatma Gandhi
Love Teaching 