Είναι σίγουρο ότι η έκθεση σε οθόνες, παιχνίδια, εναλλαγές καταστάσεων στα κινητά, ταινίες, παιδικά δημιουργεί έναν άλλο παιδικό εγκέφαλο σιγά σιγά, σε σύγκριση με 30 χρόνια πριν. Αυτό είναι εν μέρει αναπόφευκτο, όπως ήταν αναπόφευκτο να έχουμε διαφορετικό εγκέφαλο εμείς του ’80 που βλέπαμε τηλεόραση και βιντεοκασέτες σε σύγκριση με τους προπαππούδες μας που κοιμόντουσαν με τις κότες γιατί δεν υπήρχε ούτε φως ούτε ερέθισμα.
Το θέμα δεν είναι αν αλλάζουν, γιατί αλλάζουν, αλλά πως αλλάζουν τα παιδιά, σε ποια κατεύθυνση, έτσι ώστε να τα βοηθήσουμε σε περιοχές νοητικές και συναισθηματικές που ατονούν και χάνουν.
Πολύ συνοπτικά λοιπόν, όλη αυτή η τεχνολογία γύρω τους αυξάνει κάποιες νοητικές ικανότητες:
όπως τη γρήγορη λήψη αποφάσεων,
το σκανάρισμα ανάμεσα σε πολλά ερεθίσματα,
την χωροταξική ικανότητα,
τα αντανακλαστικά τους.
Από την άλλη:
ρηχαίνει την σκέψη τους,
το μυαλό τους απομακρύνεται από τις δύσκολες επίπονες προσπάθειες,
από τις βαθιές συλλογιστικές,
από τον κόπο να διαβάσεις έως τέλους ένα χοντρό βιβλίο.
Όσο περνάει ο καιρός τα παιδιά θα δυσκολεύονται να έχουν την ικανότητα να σταματούν τον χρόνο, για να κοιτάξουν επί ώρα ένα σύννεφο ή να παρατηρήσουν το ηλιοβασίλεμα.
Οι οθόνες τα κάνουν να πεινούν για συνεχή βομβαρδισμό ερεθισμάτων, που βέβαια υπό προϋποθέσεις μπορεί να τα πηγαίνει σε κόσμους που δεν είχαμε ιδέα εμείς ως παιδιά, να ανοίγει ορίζοντες, αλλά από την άλλη μεριά να τα δυσκολεύει σε τομείς όπως η βαθιά κατανόηση συναισθημάτων και η έκφραση πρωτότυπης σκέψης…
Πηγή: techtimes.com