Σήμερα, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στην τάξη μας τους μαθητές (νήπια) του διπλανού μας νηπιαγωγείου στο πλαίσιο συνεργατικής δράσης που υλοποιούμε με θέμα την ομαλή μετάβαση των νηπίων από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο.
Η Ομαλή Μετάβαση των Νηπίων στο Δημοτικό Σχολείο
Η μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στη ζωή κάθε παιδιού. Μέσα από τη δράση μας, επιδιώκουμε να στηρίξουμε αυτή τη μετάβαση, προσφέροντας στα παιδιά και στους γονείς τα απαραίτητα εφόδια.
Για τα παιδιά
- Αναπτύσσουν θετικά συναισθήματα (π.χ. ανυπομονησία, χαρά) για το νέο σχολικό περιβάλλον.
- Μειώνεται το άγχος και ο φόβος που μπορεί να νιώθουν.
- Μαθαίνουν σταδιακά τις νέες συνήθειες και ρουτίνες (π.χ. πώς κάθονται στα θρανία, πώς ακολουθούν το πρόγραμμα).
- Αποκτούν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους – νιώθουν «μεγάλοι» και ικανοί να αντιμετωπίσουν το νέο βήμα.
- Καλλιεργούν σχέσεις με τα παιδιά της Α’ Δημοτικού και εξοικειώνονται με τον χώρο του σχολείου.
Για τους γονείς
- Νιώθουν σιγουριά ότι το παιδί τους θα υποστηριχθεί και θα προσαρμοστεί ομαλά.
- Λαμβάνουν πληροφορίες για τις νέες απαιτήσεις του δημοτικού (π.χ. πώς να βοηθήσουν το παιδί με το διάβασμα, πώς λειτουργεί το σχολείο).
- Συνεργάζονται πιο ενεργά με τους εκπαιδευτικούς.
Για τους εκπαιδευτικούς
- Ενισχύεται η συνεργασία μεταξύ νηπιαγωγών και δασκάλων.
- Δημιουργείται θετικό κλίμα στο σχολείο – μια «γέφυρα» ανάμεσα στις δύο βαθμίδες.
Το σχολείο αποκτά μια «κουλτούρα συνεργασίας» που στηρίζει όλα τα παιδιά και τις οικογένειες. Η δράση αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα για μια θετική και ασφαλή σχολική εμπειρία. Με τη συνεργασία όλων, τα παιδιά μας θα νιώσουν χαρά, σιγουριά και ενθουσιασμό για το νέο τους ξεκίνημα!
Το δέντρο που έδινε του Σελ Σιλβερστάιν
Στην τάξη μας, διαβάσαμε νήπια και πρωτάκια ένα από τα καλύτερα διαχρονικά παραμύθια του Σελ Σιλβερστάιν “Το δέντρο που έδινε”, εκδόσεις Δωρικός, Αθήνα 1989. Είναι μία υπέροχη, σύγχρονη παραβολή πάνω στην έννοια της ανιδιοτελούς, χωρίς όρια αγάπης, που μπορεί να ιδωθεί από δύο διαφορετικές σκοπιές.
Η πολύ απλή, διδακτική ιστορία μας περιστρέφεται γύρω από ένα δέντρο που αγαπάει ένα μικρό αγόρι, χωρίς ποτέ να ζητάει τίποτα ως αντάλλαγμα. Μόνο δίνει. Όταν είναι μικρό, το αγόρι θέλει μόνο να παίξει, να σκαρφαλώσει στο δέντρο και να φάει μήλα. Και το δέντρο του προσφέρει ό,τι έχει με χαρά, επειδή το αγαπάει. Όσο μεγαλώνει όμως, το αγόρι έχει ανάγκες πιο υλικές, και πιο μεγάλες. Και το δέντρο συνεχίζει να του προσφέρει ό,τι μπορεί. Και όσο το αγόρι είναι ευτυχισμένο, είναι και το δέντρο. Πόσο ακόμη όμως θα μπορεί να δίνει;
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ’ τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της… κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ’ το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα.
Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη.
Με δυνατά μηνύματα για το “δόσιμο”, τη γενναιοδωρία, την πλεονεξία, την ακόρεστη μανία που οδηγεί στην ανικανοποίητη και αχόρταγη απαίτηση για όλο και περισσότερα, μέχρι που η ζωή φτάνει στο τέλος…
Στη συνέχεια το παρακολουθήσαμε σε animation.
Μπορείτε να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας πατώντας εδώ. Αν θέλετε να το δείτε ένα animation που έχει δημιουργηθεί καρέ καρέ (με ζωγραφιές σε ψηφιακή μορφή) με την τεχνική του Stop Motion Animation και ψηφιακή αφήγηση πατήστε εδώ από την Eleni Delimpei Informatics.
Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι.
Νίκος Καζαντζάκης
Κατόπιν, ακολούθησαν ομαδοσυνεργατικές δραστηριότητες επεξεργασίας του βιβλίου.
