Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού…
Ήρθα δάσκαλε γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος, που δεν έχω όρεξη να κάνω οτιδήποτε. Μου λένε ότι δεν αξίζω κάτι, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τί μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:
Πόσο λυπάμαι αγόρι μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε βοηθήσω άμεσα
γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Αργότερα, ίσως …
Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το δικό μου πρόβλημα
και μετά να ασχοληθώ με το δικό σου.
Μετά χαράς, δάσκαλε, είπε δισταχτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι για άλλη μια φορά τον υποτιμούσαν και μετέθεταν τις ανάγκες του.
Ωραία, συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι λέγοντάς του :
Πάρε το άλογο που είναι έξω και τρέξε στην αγορά.
Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος.
Είναι ανάγκη να πάρεις όσα περισσότερα χρήματα μπορείς από την πώλησή του.
Με κανέναν τρόπο μην δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί.
Πήγαινε και έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε.
Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους
που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, έως ότου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι αυτό.
Όταν τους έλεγε πως ζητούσε ένα χρυσό φλουρί, άλλοι γελούσαν και άλλοι τού γύριζαν την πλάτη, μόνον ένας γέροντας φάνηκε ευγενικός να του εξηγήσει, ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πολλά χρήματα γι’ αυτό το δαχτυλίδι.
Κάποιος άλλος του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα, όμως ο νεαρός είχε σαφή οδηγία να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το δαχτυλίδι σ’ όποιον συνάντησε στην αγορά,
παραδέχτηκε την αποτυχία του και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Πόσο θα ήθελε να είχε πετύχει, να είχε το χρυσό φλουρί, να το έδινε στο δάσκαλο, να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.
Μπήκε στο σπίτι του.
Δάσκαλε, είπε, λυπάμαι. Ήταν αδύνατον να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω, δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία τού δαχτυλιδιού.
Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, απάντησε στον νεαρό ο δάσκαλος.
Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία τού δαχτυλιδιού.
Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στην πόλη, στον κοσμηματοπώλη.
Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα την αξία του;
Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησε τον πόσα μπορεί να πιάσει;
Όμως, μην του το πουλήσεις, όσα κι αν σου προσφέρει. Να γυρίσεις πίσω με το δαχτυλίδι.
Ο νεαρός καβάλησε, πάλι το άλογο και ξεκίνησε.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και είπε στον νεαρό:
Πες στον δάσκαλο, αγόρι μου, πως αν επιθυμεί να το πουλήσει αμέσως,
δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από 58 χρυσά φλουριά.
Βέβαια, αν μπορεί να περιμένει ίσως του το πουλήσω για 70 χρυσά φλουριά.
Ο νεαρός έτρεξε πίσω, συγκινημένος, να ‘πεί τα καθέκαστα στο δάσκαλο.
Κάθισε, του είπε ο δάσκαλος, αφού τον άκουσε.
Είσαι και σύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα.
Και σαν τέτοιο, πρέπει να σε εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός.
Γιατί στη ζωή σου γυρνάς από ‘δω κι απο ‘κει
ζητώντας να εκτιμήσει ο πάσας ένας την πραγματική σου αξία;;;
Και μ’ αυτά του τα λόγια έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο δάχτυλό του.
Είσαι φτιαγμένος με τόσα ταλέντα, τόση αγάπη και σοφία.
Είσαι όλα όσα αναζητάς.. Τα έχεις όλα μέσα σου.
Ποτέ δεν μας χαρακτηρίζει αυτό που νομίζουν οι άλλοι για εμάς.
Μας χαρακτηρίζει αυτό που επιστρέφουμε εμείς στους άλλους.
Αν έχω την εντύπωση πως δεν αξίζω, τότε το υποσυνείδητό μου θα κάνει τα πάντα για να επιβεβαιώσει αυτήν μου την πεποίθηση.
Είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις, γιατί μας κοστίζουν πολύ πόνο. Οι πεποιθήσεις μας γίνονται συναισθήματα, τα συναισθήματα γίνονται συμπεριφορές, οι συμπεριφορές φέρνουν αποτελέσματα.
Για να αλλάξουμε τα αποτελέσματα που παίρνουμε από τις πράξεις μας, πρέπει να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις που έχουμε.
Αντί να ζητάμε την αποδοχή από τους γύρω μας, χρειάζεται να δώσουμε εμείς την αποδοχή στον εαυτό μας.
Όχι όταν αποχτήσουμε χρήματα, όχι όταν πετύχουμε αυτό ή το άλλο, αλλά τώρα, έτσι ακριβώς είμαστε αυτήν την στιγμή.
Να αποδεχτούμε τον εαυτό μας.
Και αν το κάνουμε αυτό, τότε και οι άλλοι γύρω μας θα αρχίσουν να μας δείχνουν την αποδοχή τους.
από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι ‘’Να σου πω μια ιστορία’’
