Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα σποράκι, όλο στρογγυλό και πράσινο που είχε πέσει στη γη μια ημέρα όπου φύσαγε ένας δυνατός αέρας. Δεν θυμόταν από πού είχε έρθει! Και τι σπόρος ήταν; Από λουλούδι; Από θάμνο; Ίσως;
Ήταν εδώ πάνω στην γη…Περνούσαν οι μέρες και σιγά, σιγά έβγαλε ρίζες, αλλά με υπομονή περίμενε να βρέξει. Περίμενε τη βροχή, τη φίλη του, που θα τον βοηθούσε να μεγαλώσει. Αλλά οι μέρες περνούσαν και τίποτα! Η φίλη του η βροχή δεν ερχόταν.
Φοβόταν μήπως πεθάνει, δεν είχε πια δύναμη, για να κρατήσει τη λίγη ζωή που είχε μέσα του. Έκλαιγε πάρα πολύ, γιατί ήθελε να ζήσει. Ο ήλιος ήταν πολύ ζεστός και του έκαιγε το κεφαλάκι του και τη μισή του πλάτη.
Μια μέρα, όταν πια ένοιωσε ότι είχε έρθει η τελευταία του ώρα, πέρασε ένα κοριτσάκι από κει που ήταν, που έπαιζε με μια μπαλίτσα. Το σποράκι έβλεπε το κοριτσάκι και έτρεμε ολόκληρο, αφού φοβόταν μήπως πέσει πάνω του η μπάλα της.
Μέσα στην καρδούλα του προσευχόταν και έλεγε:
Θεέ μου, προστάτεψε με!
Ξαφνικά η μπάλα ήρθε με φόρα δίπλα του και σταμάτησε ακριβώς ένα εκατοστό πριν να το χτυπήσει. Το κοριτσάκι ήρθε να πιάσει τη μπάλα και είδε κάτι πράσινο και στρόγγυλο και κατάλαβε ότι ήταν ένα σποράκι! Το κοίταζε και της ήρθε η ιδέα να το πάρει μαζί της, και έτσι έγινε!
Το κοριτσάκι πήρε μια γλάστρα με πολύ βρεγμένο χώμα και απαλά έβαλε το σποράκι μέσα. Κάθε μέρα πήγαινε και του μιλούσε, είχαν γίνει φίλοι.
Μια ημέρα βγήκε ένα κορμάκι πράσινο και πολύ τρυφερό από το χώμα …
Κάθε μέρα μεγάλωνε και πιο πολύ και το κοριτσάκι ήταν πολύ χαρούμενο που είχε το δικό της λουλούδι, γιατί τελικά ήταν ένα όμορφο λουλούδι το σποράκι!
Και έζησαν μαζί στο ίδιο σπίτι και οι δυο τους ήταν ευτυχισμένοι. Έπειτα το λουλουδάκι έβλεπε τα λουλούδια των παιδιών του και των εγγόνων του να ομορφαίνουν το μπαλκόνι της αγαπημένης του Ελπίδας!
Κρατήστε μέσα σας την ελπίδα, δεν ξέρετε ποτέ, εκεί που νομίσατε ότι τελείωσαν όλα, κάτι μπορεί να γίνει!
