Κατηγορία: ψυχολογία

Αν με ρωτήσετε τι μου λείπει περισσότερο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, θα σας απαντήσω η ευγένεια. Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω. Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και την ανθρωπιά μας με τις νέες τεχνολογίες και τα συναφή, δεν ξέρω αν η υπερβολική αστικοποίηση έφερε την απομόνωση κι εν τέλει τη συμπεριφορά της χάβρας, δεν ξέρω αν η απογοήτευση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης κι η οικονομική δυσπραγία του καθενός, μας έκανε να χάσουμε λίγο απ’ την ευγένειά μας. Σε εκείνα τα απλά και καθημερινά, που τις περισσότερες φορές μας χαρακτηρίζουν.

Χάθηκε πλέον το χαμόγελο απ’ τους ανθρώπους, εκείνο που χωρίς να ξέρεις τον περαστικό σου φτιάχνει τη μέρα. Εκείνο που ανοίγει ο γείτονας την πόρτα του ασανσέρ κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, σου δίνει μια σακούλα που σου έπεσε απ’ τα χέρια και σου χαμογελά, απλώς γιατί σε βοήθησε σε κάτι.

Πού πήγε εκείνη η «καλημέρα», που πριν λίγα χρόνια την άκουγες απ’ τον πρώτο τυχόντα που θα συναντούσες εκτός σπιτιού; Πού πήγε εκείνη η τσίχλα, που σε κέρναγε ο περιπτεράς, όταν του έκανες σεφτέ; Το κουλούρι, που σου έδινε ο φούρναρης, γιατί σήμερα του έγιναν πολύ αφράτα!

Πού πήγε το χάδι των λέξεων στα αυτιά μας, η ομορφιά του λόγου κι η ευφορία της ψυχής μας; Πόσο καιρό έχεις να αισθανθείς όμορφα με τα λόγια κάποιου ανθρώπου; Ν’ ακούσεις ένα «παρακαλώ», ένα «ευχαριστώ» ή έστω έναν πληθυντικό ευγενείας που ν’ αποτελεί δείγμα σεβασμού κι ευγένειας; Πού πήγαν οι ωραίοι άνθρωποι, βρε παιδάκι μου; Ψάχνω, ψάχνω και μέσα στην οχλαγωγή τους μετράω με τη σέσουλα.

Μας έχουν λείψει οι άνθρωποι που φέρονται όμορφα στους γύρω τους. Εκείνοι που είναι όμορφοι εξωτερικά κι εσωτερικά. Εκείνοι που έχουν βαλθεί να ομορφύνουν τον κόσμο και ν’ αλλάξουν την ψυχολογία, έστω κι ενός ανθρώπου. Είναι λίγοι, το έχουμε πάρει χαμπάρι, αλλά είναι ξεχωριστοί κι ευδιάκριτοι. Λάμπουν από μακριά, όπως ο χρυσός. Κι η λάμψη τους είναι μεταδοτική.

Οι άνθρωποι με ευγένεια χειρίζονται το λόγο με λεπτότητα. Κρατάνε τις λέξεις στα χείλη τους με διακριτικότητα, γιατί τρέμουν μην τις πληγώσουν. Κι αν μια λέξη πληγωθεί, αν τη χρησιμοποιήσεις λάθος, αν δεν την εκφέρεις όμορφα, τότε ταυτίζεται με άσχημα συναισθήματα, με αρνητισμό, θυμό και πόνο. Θέλουν χάδι οι λέξεις, όπως και τα’ αυτιά μας.

Με τι λεπτότητα και τι χάρη σου συμπεριφέρονται λες κι είσαι κύριος επί των τιμών! Έτσι αισθάνεσαι δηλαδή, μιας και σπάνια πλέον σου συμπεριφέρονται με όμορφο τρόπο. Πες μου ποια ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σου χάρισε ένα λουλούδι. Υπήρξε κάποιος που έγραψε για σένα ένα ποίημα; Κάποιος που σηκώθηκε για να τραβήξει την καρέκλα σου πριν καθίσεις; -Στις κυρίες πάει αυτό-. Κάποιος που σου άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να κατέβεις; Κάποιος που προσφέρθηκε να σε γυρίσει σπίτι γιατί ήταν αργά; Κάποιος που σε ευχαρίστησε απλώς για κάτι που του προσέφερες; Κάποιος που σου έστειλε ένα μήνυμα γιατί σε θυμήθηκε ή για να σου πει ένα «περαστικά»;

Οι ευγενείς άνθρωποι είναι υπό εξαφάνιση. Γι’ αυτό κι όταν μας φέρονται όμορφα, όπως θα έπρεπε να φερόμαστε όλοι στην καθημερινότητά μας, κυριαρχεί η έκπληξη και θεωρούμε ότι ανακαλύψαμε κάποιο θησαυρό.

Κοιτάξτε γύρω σας κι εντοπίστε τους. Φοράνε χαμόγελο, μοιράζουν ευχές, βοηθάνε απλόχερα και σου φτιάχνουν τη μέρα με τη γλυκύτητα και τον εκλεπτυσμένο λόγο τους. Άνθρωποι με ήθος που οι τρόποι τους είναι μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που πολλοί θα θέλαμε να έχουμε ζήσει.

Η ευγένεια ανοίγει πόρτες, κλείνει στόματα με αποστομωτικό τρόπο, αποτελεί την πιο διπλωματική απάντηση σε μια άσχημη συμπεριφορά και το κυριότερο είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σ’ αγαπήσουν.

Να είστε ευγενείς, γιατί όπως έλεγε κι ο Πλούταρχος: «Ο ευγενής άνθρωπος δίνει αξιοπρέπεια σ’ όλες τις πράξεις».

Οι Καλοί Άνθρωποι… σκέφτονται με την καρδιά, γι’ αυτό δεν μπορούν να αλλάξουν!
Οι καλοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν καλοί.Επέλεξαν να είναι.

Elisbeth Kübler-Ross: Beautiful people do not just happen.

“Το πιο βαρύ φορτίο είναι το φως που δεν μπορούμε να δώσουμε”

Γιάννης Ρίτσος

Να γίνεσαι το φως όπου θα βλέπουν κι οι άλλοι τα καλά και το καλό θα γίνεται καλύτερο, θα μεγεθύνεται, θα φεγγοβολά παντού. Κι όλα θα εξαγνίζονται.

Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κάποτε συνάντησες… όλες εκείνες οι απαντήσεις που πήρες σε κάθε ερώτηση που τόλμησες να κάνεις σε όποιον άγνωστο έτυχε να βρεθεί στο πέρασμά σου, από ένα αεροδρόμιο, σε μια άγνωστη πόλη, σε ένα τρένο εκεί στο πουθενά, στο καφέ εκείνο το καλλιτεχνικό… όλα εκείνα τα ερωτήματα που έκανες και τις απαντήσεις που πήρες όταν τις χρειαζόσουν περισσότερο από τον αέρα που ανέπνεες. 

Ακόμα και εκείνες που δεν πήρες με λέξεις αλλά με εικόνες, με σημάδια, με βλέμματα.

Όταν η απορία συγχρονίστηκε με το σημάδι. Ότι όλα στη ζωή υπακούνε σε άγραφους νόμους. Είναι εκεί ή εμφανίζονται στον σωστό χρόνο, με τον σωστό τρόπο. 

Αρκεί να κρατάς ένα ημερολόγιο και ένα μολύβι πάντα μαζί σου. Για να καταγράφεις την σπουδαιότητα του να είσαι εκεί μάρτυρας όλων των καθημερινών μικρών και ανεπαίσθητων θαυμάτων που μπορεί να βιώσει η ψυχή σου.

Πόσο σημαντικοί στάθηκαν αυτοί οι φίλοι-δεν είναι απλά γνωστοί επειδή δεν θα τους ξαναδείς-γιατί φίλοι είναι κι εκείνοι που είπαν κάτι, κάποτε στην ψυχή σου. Αν φανταστείς πως μόνοι μας ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε κι ότι ο χρόνος εντέλει είναι άχρονος… άρα και οι άνθρωποι φίλοι που είτε για μια στιγμή είτε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, βρέθηκαν στο δρόμο σου και σε δίδαξαν κάτι.

Όλοι είμαστε μαθητές και δάσκαλοι. Πότε μαθητές και πότε δάσκαλοι. Κι εσύ ένας δάσκαλος στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. 

Κι όλα όσα έμαθες στο ταξίδι το μαθησιακό τώρα κάτσε συλλογίσου. Μείνε σιωπηλός και αφουγκράσου εκείνα τα βλέμματα, τις εικόνες, τα λόγια, τα χαμόγελα που μοιράστηκες με όλους εκείνους τους φίλους δασκάλους και καν’ τα δημιουργία. Δημιούργησε κάτι δικό σου, μοναδικό μέσα σου χωρίς να το ξέρει κανένας. Και αγάπα, και γέλα, και μοίρασε… γιατί η ζωή είναι ένα αλισβερίσι, μια ρόδα που γυρνάει κι εκεί που κλαις θα γελάσεις, εκεί που υποφέρεις θα βρεις τη δύναμη να σηκωθείς, θα ξαναελευθερωθείς. Αρκεί να έχεις αγάπη και συγχώρεση μέσα στην καρδιά σου.

Και να βρίσκεις πάντα στον καθένα το καλό για να αντανακλά και σε σένα λίγο… και το λίγο να γίνεται πολύ και να ξεχειλίζει. 

Να γίνεσαι το φως όπου θα βλέπουν κι οι άλλοι τα καλά και το καλό θα γίνεται καλύτερο, θα μεγεθύνεται, θα φεγγοβολά παντού. 

Κι όλα θα εξαγνίζονται. Θα καίγονται από το φως και θα γεννιούνται στις στάχτες τους φωτεινές σκέψεις και οι σκέψεις να γίνονται πράξεις να σώνονται οι ψυχές. Κι όσες πιο πολλές ψυχές σωθούν τόσο πιο πολλές χαρές, χαμόγελα, ευτυχισμένες στιγμές… που όλοι τόσο πολύ αναζητούμε.

Πώς να γίνουν οι στιγμές ευτυχισμένες αν δεν υπάρχει χαρά μες στην καρδιά μας… Αν δεν βοηθάμε, αν δεν υποστηρίζουμε, αν δεν χαμογελάμε συνέχεια και πολύ και αληθινά χωρίς κανένα λόγο, χωρίς να υπάρχει καν απέναντί μας κάποιος που έχεις ανάγκη το χαμόγελο μας.

Μόνο να σκεφτόμαστε χαμηλά όσον αφορά το Εγώ μας και ψηλά όσον αφορά τον εαυτό που θέλουμε να φτάσουμε, να ξεπεράσουμε.

Μόνο με μαθήματα, παθήματα, βιώματα και εμπειρίες βιώνεται η ζωή και έτσι γνωρίζεις τον εαυτό σου. Κι όταν τον γνωρίσεις κάποτε, αν είσαι τυχερός, τότε μπορείς να τον δοκιμάσεις. Να τον καταλάβεις, να τον αποδεχτείς, να κλάψεις, να αφεθείς, να τον συγχωρήσεις και να τον καταδικάσεις ίσως, να τον κάψεις, να τον πενθήσεις, να τον αναστήσεις και να τον πλάσεις και πάλι από την αρχή. Δικός σου είναι έτσι δεν είναι;

Μη τους φοβάσαι τους ανθρώπους. Όλοι για κάποιο λόγο υπάρχουν. Καλοί και κακοί. Κάποιο σκοπό εκπληρώνουν. 

Μη φοβάσαι τον εαυτό σου. Γνώρισέ τον. Όταν υπάρχει γνώση παύει να υπάρχει φόβος. Ο φόβος είναι για το άγνωστο. Πλούτισε με γνώση, αγάπη, στιγμές-όλες τις στιγμές… και έπειτα κάτσε και συλλογίσου. Μείνε εκεί ώσπου να σε βρει η αλλαγή… Αλλαγή που να σε αλλάξει και να αλλάξει και τον κόσμο.

πηγή: xidaras.gr