Ετικέτα: ψυχολογία

Πριν την έναρξη του ταξιδιού των μικρών μαθητών στις νέες γνώσεις και στις νέες εμπειρίες, οι γονείς τους ευχήθηκαν με όμορφα λόγια για την καινούρια σχολική χρονιά! Ας διαβάσουμε τις υπέροχες ευχές τους!

Οι μαθητές, στη συνέχεια, χαρούμενοι από τις ευχές των γονέων τους, πήραν την τσάντα τους και τα μολυβάκια τους και ήρθαν στο σχολείο γεμάτοι χαρά!!

Το ποίημα «Αν» του Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ αποτελεί αγαπημένο ανάγνωσμα μικρών και μεγάλων ανά τον κόσμο, ενώ κανείς δεν μπορεί να το διαβάζει μονάχα μια φορά. Δε θα μπορούσε να λείπει και από τη δική μου λίστα των αγαπημένων μου ποιημάτων.

Λίγα λόγια για τον Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ: Αγγλος συγγραφέας και ποιητής, υμνητής του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1865 στη Βομβάη της Βρετανικής Ινδίας. Εζησε στην Ινδία, στη Βρετανία και στην Αμερική, ταξίδεψε πολύ σε όλον τον κόσμο και απέκτησε γρήγορα φήμη σπουδαίου συγγραφέα και ποιητή. 
Το 1907 τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας σε ηλικία 42 ετών και μέχρι σήμερα παραμένει ο νεότερος κάτοχος του βραβείου. Τρία χρόνια αργότερα δημοσίευσε το ποίημα του «Αν», με τις παραινέσεις ενός πατέρα προς τον γιο του, που αποτελεί μέχρι σήμερα το σήμα κατατεθέν της ποίησής του και το πιο διάσημο ποίημα.

Ας διαβάσουμε τα όμορφα και διδακτικά λόγια του ποιήματος…

Αν να κρατάς καλά μπορείς

το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι

τάχουν χαμένα και σ’ εσέ

της ταραχής των ρίχνουν την αιτία.

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς

τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος

δεν σε πιστεύει κι αν μπορείς

να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.

Να περιμένεις αν μπορείς

δίχως να χάνεις την υπομονή σου.

Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν,

να μην καταδεχθείς ποτέ το ψέμα,

κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ

σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,

μα να μην κάνεις τον καλό

ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς,

και να μην είσαι δούλος των ονείρων

αν να στοχάζεσαι μπορείς,

δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,

αν ν’ αντικρίζεις σου βαστά

το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια

κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς

τους δυο τυραννικούς απατεώνες,

αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς

όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,

παραλλαγμένη απ’ τους κακούς,

για νάναι για τους άμυαλους παγίδα,

ή συντριμμένα να θωρείς

όσα σου έχουν ρουφήξει τη ζωή σου

και πάλι να ξαναρχινάς

να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα απόχτησες μπορείς

σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις

και δίχως φόβο, μονομιάς

κορόνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις

και να τα χάσεις και απ’ αρχής,

ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι

και να μη βγάλεις και μιλιά

ποτέ γι’ αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου.

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς

και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις

να σε δουλέψουν ξαναρχής,

κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα

και να κρατιέσαι πάντα ορθός,

όταν δε σούχει τίποτε απομείνει

παρά μονάχα η θέληση,

κράζοντας σ’ όλα αυτά: «ΒΑΣΤΑΤΕ».

Αν με τα πλήθη να μιλάς

μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,

με βασιλιάδες να γυρνάς

δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.

Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί

μπορούνε πια ποτέ να πειράξουν,

όλο τον κόσμο αν αγαπάς,

μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα.

Αν του θυμού σου τις στιγμές

που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,

μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν

την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,

δική σου θάναι τότε η Γη,

μ’ όσα και μ’ ότι απάνω της κι αν έχει

και κάτι ακόμα πιο πολύ:

Άνδρας αληθινός θάσαι παιδί μου.

Απόδοση: Κώστας Βάρναλης

Οι Καλοί Άνθρωποι… σκέφτονται με την καρδιά, γι’ αυτό δεν μπορούν να αλλάξουν!

Οι καλοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν καλοί. Επέλεξαν να είναι.

Elisbeth Kübler-Ross: Beautiful people do not just happen.

Δύο μέρες ακόμη και ο ορθόδοξος χριστιανισμός μας θα εορτάσει τη μεγάλη εορτή της Κοίμησης Της Υπεραγίας Θεοτόκου.Θα την μεταφέρουν οι Άγγελοι στα επουράνια στον Θρόνο Της. Πάλι απο εκεί θα ικετεύει Τον Υιό Της Χριστό για τη Σωτηρία μας.

Αν με ρωτήσετε τι μου λείπει περισσότερο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, θα σας απαντήσω η ευγένεια. Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω. Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και την ανθρωπιά μας με τις νέες τεχνολογίες και τα συναφή, δεν ξέρω αν η υπερβολική αστικοποίηση έφερε την απομόνωση κι εν τέλει τη συμπεριφορά της χάβρας, δεν ξέρω αν η απογοήτευση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης κι η οικονομική δυσπραγία του καθενός, μας έκανε να χάσουμε λίγο απ’ την ευγένειά μας. Σε εκείνα τα απλά και καθημερινά, που τις περισσότερες φορές μας χαρακτηρίζουν.

Χάθηκε πλέον το χαμόγελο απ’ τους ανθρώπους, εκείνο που χωρίς να ξέρεις τον περαστικό σου φτιάχνει τη μέρα. Εκείνο που ανοίγει ο γείτονας την πόρτα του ασανσέρ κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, σου δίνει μια σακούλα που σου έπεσε απ’ τα χέρια και σου χαμογελά, απλώς γιατί σε βοήθησε σε κάτι.

Πού πήγε εκείνη η «καλημέρα», που πριν λίγα χρόνια την άκουγες απ’ τον πρώτο τυχόντα που θα συναντούσες εκτός σπιτιού; Πού πήγε εκείνη η τσίχλα, που σε κέρναγε ο περιπτεράς, όταν του έκανες σεφτέ; Το κουλούρι, που σου έδινε ο φούρναρης, γιατί σήμερα του έγιναν πολύ αφράτα!

Πού πήγε το χάδι των λέξεων στα αυτιά μας, η ομορφιά του λόγου κι η ευφορία της ψυχής μας; Πόσο καιρό έχεις να αισθανθείς όμορφα με τα λόγια κάποιου ανθρώπου; Ν’ ακούσεις ένα «παρακαλώ», ένα «ευχαριστώ» ή έστω έναν πληθυντικό ευγενείας που ν’ αποτελεί δείγμα σεβασμού κι ευγένειας; Πού πήγαν οι ωραίοι άνθρωποι, βρε παιδάκι μου; Ψάχνω, ψάχνω και μέσα στην οχλαγωγή τους μετράω με τη σέσουλα.

Μας έχουν λείψει οι άνθρωποι που φέρονται όμορφα στους γύρω τους. Εκείνοι που είναι όμορφοι εξωτερικά κι εσωτερικά. Εκείνοι που έχουν βαλθεί να ομορφύνουν τον κόσμο και ν’ αλλάξουν την ψυχολογία, έστω κι ενός ανθρώπου. Είναι λίγοι, το έχουμε πάρει χαμπάρι, αλλά είναι ξεχωριστοί κι ευδιάκριτοι. Λάμπουν από μακριά, όπως ο χρυσός. Κι η λάμψη τους είναι μεταδοτική.

Οι άνθρωποι με ευγένεια χειρίζονται το λόγο με λεπτότητα. Κρατάνε τις λέξεις στα χείλη τους με διακριτικότητα, γιατί τρέμουν μην τις πληγώσουν. Κι αν μια λέξη πληγωθεί, αν τη χρησιμοποιήσεις λάθος, αν δεν την εκφέρεις όμορφα, τότε ταυτίζεται με άσχημα συναισθήματα, με αρνητισμό, θυμό και πόνο. Θέλουν χάδι οι λέξεις, όπως και τα’ αυτιά μας.

Με τι λεπτότητα και τι χάρη σου συμπεριφέρονται λες κι είσαι κύριος επί των τιμών! Έτσι αισθάνεσαι δηλαδή, μιας και σπάνια πλέον σου συμπεριφέρονται με όμορφο τρόπο. Πες μου ποια ήταν η τελευταία φορά που κάποιος σου χάρισε ένα λουλούδι. Υπήρξε κάποιος που έγραψε για σένα ένα ποίημα; Κάποιος που σηκώθηκε για να τραβήξει την καρέκλα σου πριν καθίσεις; -Στις κυρίες πάει αυτό-. Κάποιος που σου άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να κατέβεις; Κάποιος που προσφέρθηκε να σε γυρίσει σπίτι γιατί ήταν αργά; Κάποιος που σε ευχαρίστησε απλώς για κάτι που του προσέφερες; Κάποιος που σου έστειλε ένα μήνυμα γιατί σε θυμήθηκε ή για να σου πει ένα «περαστικά»;

Οι ευγενείς άνθρωποι είναι υπό εξαφάνιση. Γι’ αυτό κι όταν μας φέρονται όμορφα, όπως θα έπρεπε να φερόμαστε όλοι στην καθημερινότητά μας, κυριαρχεί η έκπληξη και θεωρούμε ότι ανακαλύψαμε κάποιο θησαυρό.

Κοιτάξτε γύρω σας κι εντοπίστε τους. Φοράνε χαμόγελο, μοιράζουν ευχές, βοηθάνε απλόχερα και σου φτιάχνουν τη μέρα με τη γλυκύτητα και τον εκλεπτυσμένο λόγο τους. Άνθρωποι με ήθος που οι τρόποι τους είναι μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που πολλοί θα θέλαμε να έχουμε ζήσει.

Η ευγένεια ανοίγει πόρτες, κλείνει στόματα με αποστομωτικό τρόπο, αποτελεί την πιο διπλωματική απάντηση σε μια άσχημη συμπεριφορά και το κυριότερο είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σ’ αγαπήσουν.

Να είστε ευγενείς, γιατί όπως έλεγε κι ο Πλούταρχος: «Ο ευγενής άνθρωπος δίνει αξιοπρέπεια σ’ όλες τις πράξεις».