Εδώ Πολυτεχνείο

Η ιστορία ξεκινά μερικά χρόνια πριν από το 1973. Την 21η Απριλίου 1967.

Μετά από πολλές πολιτικές ανακατατάξεις και λάθη κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρία να ελέγξουν το Στρατό και να πάρουν την εξουσία χωρίς την έγκριση του λαού. Στερώντας του το μεγαλύτερο δικαίωμα, την εκλογή αυτών που ο ίδιος θέλει να τον κυβερνούν.

Ο Παπαδόπουλος γίνεται από μόνος του κυβερνήτης.
Περνούν 7 σκληρά χρόνια. Τα πάντα βρίσκονται κάτω από την επίβλεψη των δικτατόρων. Φόβος κυριαρχεί παντού.

Η ελευθερία της γνώμης, το δικαίωμα του ελεύθερου πιστεύω, του ελεύθερου πολίτη καταργούνται. Οι αντίθετοι προς τις ιδέες του δικτάτορα βασανίζονται, εξορίζονται ή ακόμα και σκοτώνονται.

Όλα όμως έχουν ένα τέλος.
Και η αρχή του τέλους της μαύρης αυτής επταετίας ξεκίνησε από τους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Από τις αρχές του 1973 τα πράγματα έδειχναν ότι κάτι θα γινόταν. Όλοι ήταν αναστατωμένοι.

Ο κόσμος είχε αρχίσει να δυσφορεί. Είχε συνηθίσει το φόβο τόσο, που άρχισε  να τον ξεπερνά. Το κουβάρι της λευτεριάς άρχισε να ξετυλίγεται τις μέρες του Πολυτεχνείου.

Οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν για πρώτη φορά στο χώρο του Πολυτεχνείου στις 14 Φλεβάρη του 1973. Αίτημα να συνδικαλίζονται, να ελέγχουν, δηλαδή, τα συμβούλια που θα τους αντιπροσωπεύουν. Εφτά ημέρες αργότερα 21/2/1973 οι φοιτητές κάνουν κατάληψη της Νομικής Σχολής. «Ζήτω η Ελευθερία», «Κάτω η Χούντα» ήταν τα συνθήματα που φώναζαν.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου άρχισαν με μια συγκέντρωση στον προαύλιο χώρο του. Ήταν 14 Νοεμβρίου Τετάρτη πρωί. Οι φοιτητές αξίωναν να γίνουν εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Ίδιες συγκεντρώσεις έγιναν εκείνο το πρωί και στη Νομική και στην Ιατρική Σχολή. Όλοι οι φοιτητές απ’ όλες τις Σχολές μαζεύτηκαν στο Πολυτεχνείο. Φτιάχτηκαν τα πρώτα συνθήματα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», «Κάτω η Χούντα».

Στις 7 το απόγευμα αποφάσισαν να κλειστούν μέσα και να μη βγουν, αν δε γίνονταν δεκτά τα αιτήματά τους. Αιτήματα που είχαν φύγει πια από το χώρο του Πολυτεχνείου, αιτήματα που αφορούσαν όλο το λαό, όλους τους Έλληνες που ήθελαν να είναι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας.

15 Νοέμβρη 1973

Οι φοιτητές ψηφίζουν αντιπροσώπους, επιτροπή που θα συντονίζει τον αγώνα. Η μεγάλη στιγμή φτάνει.

Λειτουργεί νέος πομπός, που ακούγεται σ’ όλη την Αττική. Υπερηφάνεια και συγκίνηση κατέχει όλους τους Έλληνες που τ’ ακούνε:

«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων  αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό…

Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…»

Συγκεντρώνονται δεκάδες χιλιάδες λαού και μαθητών, που έρχονται κατευθείαν από τα σχολεία τους, φέρνοντας στους ελεύθερους και μαχητικούς φοιτητές όλο και περισσότερα τρόφιμα, φάρμακα κλπ.

Παρασκευή 16 του Νοέμβρη

Πάνω από 150.000 άνθρωποι είναι γύρω από το Πολυτεχνείο και βροντοφωνάζουν με τους ελεύθερους φοιτητές  «Κάτω η χούντα, η χούντα θα πέσει απ’ το λαό». Η αστυνομία βρίσκεται απ’ έξω από το Πολυτεχνείο. Θέλουν να εισβάλουν, να μπουν μέσα. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι αντιδρούν. Οι δικτάτορες βλέποντας, ότι δε γίνεται τίποτα, αποφασίζουν να κατεβάσουν το στρατό.

Το Σάββατο 17 του Νοέμβρη,  στις 3 η ώρα τα ξημερώματα το μοιραίο τανκ ξεκινά. Οι φοιτητές κρεμασμένοι στα κάγκελα συνεχίζουν να τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο. Σε λίγο η πόρτα θα πέσει.

Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

πηγή κειμένου:daskalosa.eu

Πατήστε πάνω στην εικόνα για να δείτε βίντεο και παρουσιάσεις για την 17 Νοέμβρη.

Ακούμε τα τραγούδια του Πολυτεχνείου

Θα ήθελα να κλείσω τη σημερινή ανάρτηση με μερικούς στίχους του διαχρονικού ποιήματος του Τάσου Λειβαδίτη “Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος” που γράφτηκε το 1950.

Απαγγελία του ποιήματος από τον Κώστα Καζάκο

Η προσφορά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν μεγάλη καθώς πέρασε το μήνυμα στο λαό ότι με την ενότητα και την πάλη μπορεί να κερδίσει τη λευτεριά του, την αυτοδιάθεσή του. Μήνυμα που εμείς ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε.