Στο πλαίσιο της online προβολής ταινίας που έγινε στην τάξη μας του 13ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων είδαμε και το animation με τίτλο “Ο χαρταετός” το οποίο θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Η δραστηριότητα εντάσσεται στον 1ο κύκλο εργαστηρίων δεξιοτήτων “Ψυχική και συναισθηματική υγεία- Πρόληψη” με τίτλο “ Ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων’’ που υλοποιούμε την τρέχουσα περίοδο.
Σε έναν κόσμο όπου οι λέξεις «φύση, χάος, αλλαγή» συναντούν τις καρδιές μας, η ταινία Ο χαρταετός γίνεται ένας μικρός καθρέφτης για τα μεγάλα συναισθήματα του αποχωρισμού και της μνήμης. Μέσα σε μόλις 13 λεπτά, καταφέρνει να μιλήσει για το θάνατο με τρυφερότητα — χωρίς να φοβίζει — και να μας δείξει πως ό,τι αγαπάμε συνεχίζει να ζει όσο το θυμόμαστε.
Πλοκή
Ένα παιδάκι πηγαίνει να περάσει καιρό με τον παππού του στην εξοχή. Ο παππούς το διδάσκει να πετά χαρταετό — μαζί κάνουν όνειρα, γελάνε, χοροπηδούν, τον ανεβάζουν ψηλά. Όμως ο καιρός περνά, και ο παππούς δεν βρίσκεται πια εκεί. Ο μικρός μένει μόνος, με τον πόνο της απώλειας. Μέσα από την επαφή με τον χαρταετό — σύμβολο ύψωσης, μνήμης, ελευθερίας — θα ανακαλύψει έναν τρόπο να κρατήσει ζωντανή την παρουσία του παππού στην καρδιά του.
Σημαντικά στοιχεία που «μιλούν»
- Τεχνική: τα πρόσωπα είναι φτιαγμένα από στρώσεις χαρτιού — τα στρώματα της ζωής που μειώνονται όσο περνά ο καιρός.
- Συμβολισμός: ο χαρταετός ανεβαίνει στον ουρανό, σαν γέφυρα ανάμεσα στη γη και τις μνήμες.
- Μήνυμα: δεν υπάρχει απόλυτο τέλος για ό,τι αγαπήθηκε — ζει όσο υπάρχει στη μνήμη μας.
Συζήτηση / κύκλος συναισθημάτων
Η συζήτηση γύρω από τα συναισθήματα μετά την προβολή της ταινίας είναι μια πολύτιμη στιγμή — ένα μικρό παράθυρο όπου τα παιδιά μπορούν να μιλήσουν για πράγματα που συχνά δεν λέγονται εύκολα.
Μέσα από ερωτήσεις όπως «Τι αισθάνθηκες βλέποντας την ταινία;» ή «Τι κρατάς μέσα στην καρδιά σου;», τα παιδιά έμαθαν να ονοματίζουν τα συναισθήματά τους, να αναγνωρίζουν τη λύπη ως κάτι φυσικό και να συνδέουν τη μνήμη με την αγάπη.
Μάθαμε την πιο βαθιά παιδική σοφία: ότι ο αποχωρισμός δεν σημαίνει πως κάποιος παύει να υπάρχει, αλλά πως αλλάζει τόπο — από τον έξω κόσμο, περνά μέσα στην καρδιά.
Αυτή η συζήτηση έγινε με έναν κύκλο συναισθημάτων όπου τα παιδιά κάθονταν κυκλικά και κρατούσαν ένα αερόστατο (ή χαρταετό θα πρότεινα) κι είχαν τον λόγο. Έτσι, η επικοινωνία έγινε με σεβασμό και ζεστασιά.
Στο τέλος, όλοι μαζί είπαμε:
«Οι αναμνήσεις μας πετούν ψηλά, όπως ο χαρταετός.»
Η απώλεια δεν είναι εύκολη. Αλλά μέσα από την τέχνη, τα σύμβολα, τις ιστορίες και τις δημιουργίες, μπορούμε να την προσεγγίσουμε με ευαισθησία. Ο χαρταετός μας θυμίζει πως ο αποχωρισμός δεν σημαίνει εξαφάνιση — ότι η αγάπη συνεχίζει να πετάει, όσο υπάρχει μέσα μας.
