1,3K
Στις µεγάλες πόλεις σηµειώνεται η απόλυτη αντίθεση. Ζεστή ατµόσφαιρα στα µαγαζιά και στα εστιατόρια και έξω από τις πόρτες και τα παράθυρά τους άστεγοι, νηστικοί και παγωµένοι άνθρωποι. Χαµόγελα στους ανέµελους θαµώνες τους και έξω άνθρωποι απογοητευµένοι σχεδόν «ηµιθανείς».
Άνθρωποι που αναζητούν «το πνεύµα των Χριστουγέννων» και άλλοι που είναι µόνοι τους «χριστοί», αλλά αόρατοι για τους πρώτους. Μια κοινωνία µε τόσες αντιθέσεις, σε τέλεια σύγχυση, που αιµορραγεί και πλέον φαίνεται. Δεν µπορεί να κρυφτεί µε τίποτα. Έντονα πλέον τα σηµάδια που γίνονται τραύµατα µέρα µε την ηµέρα, µιας κατά βάση πολύπλευρης πνευµατικής κρίσης.
Υπάρχει όµως µέσα σ’αυτήν την τεταµένη ατµόσφαιρα µια ευκαιρία ακόµη εφέτος να έρθουµε πιο κοντά στα Χριστούγεννα, να τα βιώσουµε πραγµατικά. Μια κίνηση,ένα βλέµµα, ένα νεύµα σε όσους πάσχουν, αποτελεί την µέγιστη ελεηµοσύνη. Η συµπαράσταση στον διπλανό άνθρωπο, σε κάθε άνθρωπο, οδηγεί στα Χριστούγεννα. Ένα ελάχιστο ενδιαφέρον προς τον πλησίον και αµέσως η ψυχή ενεργοποιείται, ζωντανεύει, χαίρεται και µπαίνει στο πραγµατικό πνεύµα των Χριστουγέννων. Των Χριστουγέννων όχι µόνο των παιδιών, όπως κάποιοι λένε, αλλά όλων των ανθρώπων και κυρίως αυτών που αναζητούν µια φάτνη.
Όντως, εκούσια ή ακούσια, µια φάτνη ζητά ο άνθρωπος για να ξαναγεννηθεί σε µια νέα κατάσταση, σε µια νέα κοινωνία, όχι όπως την κατέστησαν οι πολλοί και οι δυνατοί στο παρελθόν. Όλοι µια φάτνη αναζητούν αλλά συχνά µακριά από την φάτνη εκείνη της Βηθλεέµ. Όµως να που η προέκταση αυτής της ιστορικής φάτνης δεν περιορίζεται χρονικά και τοπικά. Η προέκταση υφίσταται και σήµερα. Η φάτνη του Χριστού πάντοτε αναζητούσε και αναζητά αυτούς που θα την προτιµήσουν, άσχετα µε το πότε και το πού έζησαν και ζουν.
Μια φάτνη που αφορά σε κάθε άνθρωπο, όπου και να γεννήθηκε, όποια γλώσσα και αν µιλάει, που αφορά στο παρελθόν, στο παρόν και στο µέλλον. Αυτήν αναζητούν οι άνθρωποι γιατί γι᾽αυτήν είναι προορισµένοι. Θα λύγιζαν και οι πιο σκληροί αν διάβαζαν, αν γνώριζαν, αν αισθάνονταν την ένταση της αγάπης µε την οποία µας αναζητά ο Θεός που σπαργανώνεται «σήµερον».
Στήριξη ζητούν ιδιαιτέρως οι άνθρωποι σήµερα περισσότερο από ποτέ. Τα σπιτικά τους και οι καρδιές τους ζητούν ζεστασιά γιατί έχουν µεγαλύτερη παγωνιά από αυτήν που έχουν οι άστεγοι τον χειµώνα. Άνθρωπο ζητούν και άνθρωπο δεν έχουν. Αλήθεια ποιον να λυπηθείς τέτοιες µέρες αλλά και κάθε µέρα; Εκείνους που ζουν στο δρόµο ή εκείνους που έµειναν «άστεγοι» αγάπης και επικοινωνίας µέσα στο «ζεστό τους» σπίτι. Φαινόµενο στις µέρες µας η αποξένωση, η µοναξιά και η απογοήτευση. Φαινόµενο και η τόση αδιαφορία.
Έρχονται Χριστούγεννα, που για τον καθένα τελικά σηµαίνουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Χριστούγεννα είναι το να βγεις από τον εαυτό σου. Χριστούγεννα σηµαίνει
δόσιµο και αν έτσι τα ζήσεις, ζεις την εσωτερική πληρότητα καί αυτό γίνεται κάθε φορά που θα κινείσαι στα όρια της προσφοράς για τον άλλον. Χριστούγεννα έρχονται, ας κάνουµε όχι το δεδοµένο αλλά µια υπέρβαση, το κάτι παραπάνω και το διαφορετικό. Και αυτό βιώνοντάς το προσωπικά και µυστικά. Ας βοηθήσουµε µε τρόπο µυστικό, κάποιον που µάθαµε ότι είναι µόνος τούτη την χρονιά, που είναι στο νοσοκοµείο, που πενθεί από τον θάνατο κάποιου ανθρώπου. Αυτός ας γίνει για µας Χριστούγεννα και ο «καλός µας χρόνος». Δύο κορυφαίες συναντήσεις ας γίνουν αυτά τα Χριστούγεννα⋅ µιά µε τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό στο κοινό άγιο Ποτήριο και άλλη µιά µε τον κάθε «χριστό» δίπλα µας. Αυτά είναι αληθινά, πραγµατικά Χριστούγεννα, που δεν έχουν πολλά φώτα αλλά το «φως το αληθινόν»!
δόσιµο και αν έτσι τα ζήσεις, ζεις την εσωτερική πληρότητα καί αυτό γίνεται κάθε φορά που θα κινείσαι στα όρια της προσφοράς για τον άλλον. Χριστούγεννα έρχονται, ας κάνουµε όχι το δεδοµένο αλλά µια υπέρβαση, το κάτι παραπάνω και το διαφορετικό. Και αυτό βιώνοντάς το προσωπικά και µυστικά. Ας βοηθήσουµε µε τρόπο µυστικό, κάποιον που µάθαµε ότι είναι µόνος τούτη την χρονιά, που είναι στο νοσοκοµείο, που πενθεί από τον θάνατο κάποιου ανθρώπου. Αυτός ας γίνει για µας Χριστούγεννα και ο «καλός µας χρόνος». Δύο κορυφαίες συναντήσεις ας γίνουν αυτά τα Χριστούγεννα⋅ µιά µε τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό στο κοινό άγιο Ποτήριο και άλλη µιά µε τον κάθε «χριστό» δίπλα µας. Αυτά είναι αληθινά, πραγµατικά Χριστούγεννα, που δεν έχουν πολλά φώτα αλλά το «φως το αληθινόν»!
του αρχιµ. Ιακώβου Κανάκη
