Βασιλιά προσδοκούσαν οι Ιουδαίοι και Βασιλιά υποδέχτηκαν. Μόνο που ο Βασιλιάς αυτός δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο. Δεν φορούσε πορφυρό μανδύα, ούτε στέμμα με πολύτιμους λίθους, ούτε κρατούσε κάποιο σκήπτρο στα χέρια του. Δεν ήταν καθισμένος σε χρυσοστόλιστο άλογο, ούτε σε κάποιο πολεμικό άρμα, αλλά σε ένα γαϊδουράκι. Δε συνοδευόταν από άγημα στρατηγών και αξιωματούχων, αλλά από πτωχούς ψαράδες και μικρά παιδιά.
Το βλέμμα του δεν εξέφραζε την αλαζονεία του κατακτητή. Δεν ήλθε άλλωστε να κατακτήσει χώρες και στρατούς, αλλά καρδιές ανθρώπων. Η Βασιλεία του δεν είναι επίγεια και υλική, αλλά ουράνια και πνευματική. Ο Βασιλιάς αυτός δεν επιβάλλεται με βία και με όπλα, αλλά ελεύθερα εκλέγεται από κάθε ανθρώπινη ψυχή. Είναι Βασιλιάς που θυσιάζεται για τους υπηκόους του κι έχει θρόνο του τον ίδιο το βωμό της θυσίας Του, τον Τίμιο Σταυρό.
Περιοδικό “Ο Σωτήρ”
