Στο σημερινό μάθημα της γλώσσας της Β δημοτικού προσεγγίζουμε το υπέροχο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:
Γιώργος Σεφέρης
(Μυθιστόρημα ΚΓ’)
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
Ακούμε τον Γιώργο Σεφέρη να απαγγέλλει το ποίημα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ:
Τα Νόμπελ της ελληνικής ποίησης
Η Σουηδική Ακαδημία τίμησε τα ελληνικά γράμματα και τον πολιτισμό μας στο πρόσωπο του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη, για πρώτη φορά στις 24 Οκτωβρίου του 1963 και δεύτερη, 16 χρόνια μετά, στις 18 Οκτωβρίου 1979. Δυο Νόμπελ για την ποίηση που υμνεί τον ελληνικό κόσμο. Με διαφορές, αλλά και ομοιότητες, με συναίσθημα, λυρισμό και αγάπη για το ελληνικό κάλλος και την παράδοση.
Ποιητές της γενιάς του ’30, οι δύο νομπελίστες, είχαν παράλληλες πορείες, κοινά βιώματα, αλλά και διακριτό ύφος γραφής. Μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες, ταξίδεψαν την ελληνική ποίηση στα πέρατα του κόσμου και αγαπήθηκαν όσο λίγοι Έλληνες λογοτέχνες.
Το ποίημα «Λίγο ακόμα» ανήκει στην ποιητική συλλογή του Γιώργου Σεφέρη που επιγράφεται «Μυθιστόρημα». Η συλλογή γράφτηκε το 1933-34 και πρωτοκυκλοφόρησε το 1935. Αποτελείται από 24 ενότητες, που θυμίζουν τις 24 ραψωδίες των ομηρικών επών.
Το «Λίγο ακόμα» είναι το προτελευταίο ποίημα (ΚΓ’) της συλλογής. Πρόκειται για ένα λυρικό ποίημα. Η γλώσσα του είναι απλή δημοτική χωρίς καθόλου στολίδια. Το ποίημα είναι γραμμένο σε ελεύθερο στίχο, καθώς ο Σεφέρης είχε εγκαταλείψει πια τις παραδοσιακές μορφές στιχουργικής. Το ύφος είναι χαρούμενο, αισιόδοξο και ελπιδοφόρο, ενώ τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο ποιητής είναι εξαιρετικά λιτά και απλά. Χρησιμοποιεί, βασικά, ουσιαστικά και ρήματα.
Το ακούμε μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη
Mε ωραίες εικόνες από το ελληνικό τοπίο, γεμάτες φως και λάμψη, ο ποιητής επιχειρεί να δώσει μια αισιόδοξη θεώρηση της ζωής. Η εικόνα των αμυγδαλιών που ανθίζουν την άνοιξη, τα μαρμάρινα κατάλοιπα των αρχαίων μνημείων που λάμπουν κάτω από τον ήλιο και ο κυματισμός της θάλασσας είναι τα στοιχεία που απαρτίζουν το μεγαλείο της ελληνικής φύσης και του ελληνικού πολιτισμού.
Λίγο Ακόμα – Ελεωνόρα Ζουγανέλη & Νεανική Χορωδία Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης (Live 2015)
Η ανθισμένη αμυγδαλιά με πηλό και ξύλινα κλαράκια
Με αφορμή το υπέροχο ποίημα φτιάξαμε την ανθισμένη αμυγδαλιά με φυσικά υλικά! Η βάση της είναι φτιαγμένη από πηλό, τα μπουμπούκια της από ποπ κορν βαμμένα με ροζ τέμπερα και τα κλαδάκια της είναι από την κερασιά του σχολείου μας!
Η κατασκευή εντάσσεται και στο πλαίσιο υλοποίησης του έργου «Μαζί για το ΔάSOS» #mazigiatodaSOS σε συνεργασία μας με την Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, με τις Διευθύνσεις Α/βαθμιας και Β/βαθμιας Εκπαίδευσης των Π.Ε. Θεσσαλονίκης, Αχαΐας και Βοιωτίας, στο πλαίσιο του εγκεκριμένου από το ΥΠΑΙΘ, Διεθνούς Θεματικού Δικτύου ΠΕ «Μαθαίνω για τα Δάση», του οποίου εθνικός χειριστής στην Ελλάδα είναι η ΕΕΠΦ. Το έργο υλοποιείται με δωρεά του Ιδρύματος Π. & Α. Κανελλοπούλου(https://pacf.gr)
Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο άνθρωπος αγωνίζεται ακατάπαυστα να φτάσει κάπου ψηλότερα, να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον, μια καλύτερη ζωή. Πρόκειται για μια γενική αναγέννηση που δεν αφορά μόνο το κάθε άτομο προσωπικά, αλλά και ολόκληρο το έθνος. Ο ελληνικός λαός πρέπει ν’ ανυψωθεί, πρέπει ν’ αναγεννηθεί τόσο πνευματικά όσο και πολιτιστικά. Αυτό ασφαλώς μπορεί να επιτευχθεί μόνο με επίπονη και συνεχή προσπάθεια, καθώς και με τη βοήθεια των μεγάλων αξιών του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος. Τώρα ο ελληνικός λαός βρίσκεται σ’ ένα τέλμα, μια πνευματική, πολιτική και κοινωνική παρακμή. Το μέλλον όμως διαγράφεται ευοίωνο και ελπιδοφόρο και δε θ’ αργήσει να έρθει ο καιρός της ανάστασης και της αναγέννησής του.
Η χώρα μας είναι και η χαρά μας, και έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να τη χαρούμε. Αλλ’ αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση -να αγωνιστούμε για να φθάσουμε εκεί όπου μπορούμε να δούμε τι έχουμε: τη φύση, τον ρου της Ιστορίας και των εποχών. Για να δούμε, πρέπει να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Όταν δούμε, ίσως αλλάξουμε. Ίσως η προσπάθεια είναι αυτό που μας λείπει. Ίσως η έλλειψη προσπάθειας είναι αυτό που μας λυγίζει, μας γονατίζει…
πηγή ανάλυσης ποιήματος: https://kimintenia.com/
