Ἔχοντας εἰσέλθει στήν Δ΄ ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, ὅπου δεσπόζει ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός του Χριστού, ἀξίζει νά τονίσουμε ὅτι ὁ ἀγῶνας τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας πέτυχε καί ἡ ἐλευθερία μᾶς χαρίσθηκε, επειδή τότε οἱ ἀγωνιστές μας διακρίνονταν ἀφ’ἑνός μέν γιά τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν ἀφοσίωσή τους στήν Ἐκκλησία κι ἀφ’ἑτέρου γιά τήν ἀγάπη τους πρός τήν Πατρίδα, πού ἔφθανε μέχρι θυσίας.
Ὅπως σημειώνει ὁ Μακρυγιάννης εἶχαν τήν συνείδηση, ὅτι πολεμοῦσαν καί ἀγωνίζονταν κάτω ἀπό τήν σκέπη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ Ὁποῖος συμβολίζει καί ὑπενθυμίζει τη θυσία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ γιά τη σωτηρία μας καί μέ τήν χάρη Του νικοῦσαν.
Γι’ αὐτό καί σέ ὅλες τίς σημαῖες τοῦ ἀγῶνος, ἀνά τήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια, δέσποζε ὁ Τίμιος Σταυρός, μέ τίς λέξεις ἤ τά ἀρχικά τῶν λέξεων: ἤ ἐλευθερία ἤ θάνατος.
Η πρώτη Ἑλληνική Σημαία, ἡ ὁποία εἶχε τόν λευκό σταυρό ἐπάνω σέ γαλανό ὕφασμα, ἐξυφάνθηκε τό 1816 ἀπό τούς Κολλυβᾶδες Πατέρες, πού ξεκίνησαν ἀπό τήν Ἰκαρία καί κατέληξαν στήν Σκιάθο.
