Σύντομο βίντεο σχετικά με τις μέρες πριν και μετά την Μεγάλη Έξοδο του Μεσολογγίου
Τέλος, στην παρακάτω διαδραστική εφαρμογή μπορείτε να δείτε και να ακούσετε πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου.
Γεια σας!
Σήμερα, μπορείτε να παρακολουθήσετε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση από μία ομιλία του γνωστού επιστήμονα Neil deGrasse Tyson .
– Τα φαντάζομαι, είπε (ο Γλαύκων)
– Φαντάσου τώρα ανθρώπους να βαδίζουν παράλληλα με το τειχίο αυτό και να μεταφέρουν κατασκευές κάθε είδους, άλλα, όπως είναι φυσικό (να τα μεταφέρουν) μιλώντας και άλλα περνώντας ο ένας παράλληλα στον άλλο σιωπηλοί.
– Παράξενη εικόνα μας παρουσιάζεις, είπε (ο Γλαύκων), και παράξενους δεσμώτες.
– Όμοιους μ’ εμάς, είπα εγώ.
Αγαπητά παιδιά,
Σήμερα σας παραθέτω το καινούργιο ηλεκτρονικό έντυπο με τίτλο «Καλώς ήρθαμε στο σχολείο! Έντυπο για την ψυχοκοινωνική στήριξη και προσαρμογή των μαθητών στη νέα σχολική χρονιά κατά την περίοδο της πανδημίας COVID-19» του Εργαστηρίου Σχολικής Ψυχολογίας, Τμήμα Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το έντυπο περιλαμβάνει βασικές κατευθύνσεις για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς στο πλαίσιο της πανδημίας COVID-19 και χρήσιμες επισημάνσεις για ειδικότερα θέματα.
Απώτερος σκοπός του εντύπου είναι να αναφερθούμε στις ψυχολογικές ανάγκες των μαθητών και μαθητριών αξιοποιώντας την εμπειρία της προηγούμενης περιόδου με προσαρμογές για τις ιδιαιτερότητες της παρούσας περιόδου της πανδημίας COVID-19.
Για να δείτε το έντυπο:
http://www.centerschoolpsych.psych.uoa.gr/images/Kalws-irthame-sto-Sxoleio-Covid19.pdf
https://www.facebook.com/1962901713796973/posts/3358261490927648/
Για να δείτε επιπλέον σχετικό υλικό:
Σήμερα θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα ψυχολογικό πείραμα που αποτελεί σημείο αναφοράς κι έγινε σε δυο φάσεις με 20 χρόνια απόσταση μεταξύ τους! Τι πείραμα να είναι αυτό άραγε;
Το πείραμα το ξεκίνησε το 1960 ο ψυχολόγος Walter Mischel και συμμετείχε μια τάξη νηπιαγωγείου! Για να δούμε την υπόθεση του. Η διαδικασία ήταν η εξής: άφηναν το κάθε παιδί μόνο του για λίγη ώρα μέσα σε ένα δωμάτιο, έχοντας τοποθετήσει μπροστά του ένα πιάτο με ένα μπισκότο, λέγοντάς του: «Μπορείς να φας το μπισκότο αμέσως ή να περιμένεις να επιστρέψω. Αν όταν επιστρέψω δεν το έχεις φάει ακόμη, θα σου δώσω άλλο ένα».
Σε αυτήν τη φάση του πειράματος οι επιστήμονες ενδιαφέρονταν για τη συμπεριφορά του κάθε παιδιού. Μετά από 20 χρόνια συνέκριναν την επαγγελματική εξέλιξη και την οικογενειακή κατάσταση των παιδιών που είχαν περιμένει τον υπεύθυνο-κάτι που εκείνη την ώρα τους είχε προκαλέσει απογοήτευση-προκειμένου να πάρουν κάτι περισσότερο και την πορεία εκείνων που είχαν φάει αμέσως το μπισκότο. Το συμπέρασμα ήταν ότι τα πρώτα έπαιρναν μεγαλύτερο μισθό από τα δεύτερα και ήταν περισσότερο επιτυχημένα στην προσωπική κι επαγγελματική τους ζωή.
Η ικανότητα λοιπόν, κάποιου να αντιστέκεται στην άμεση ευχαρίστηση προκειμένου να λάβει αργότερα μια μεγαλύτερη ικανοποίηση αποδεικνύεται ότι αποφέρει καρπούς σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε στα παιδιά να προσδιορίζουν πρώτα τις ανάγκες τους κι ύστερα να αποφασίζουν αν θα τις ικανοποιήσουν άμεσα ή θα αναβάλουν την ικανοποίησή τους για αργότερα.
Επίσης, το πείραμα μπορεί να αποκτήσει άλλη ερμηνεία: τα παιδιά που έχουν την υπομονή να περιμένουν, ίσως μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον ενηλίκων που διακρίνεται από συνέπεια! Τα παιδιά που βιάζονται να φάνε την καραμέλα είναι ίσως παιδιά που έχουν μάθει ότι οι «μεγάλοι» είναι αναξιόπιστοι! Πιθανώς λοιπόν, το χαρακτηριστικό που έκανε τα «υπομονετικά» παιδιά να είναι πιο επιτυχημένα αργότερα, ήταν το αξιόπιστο περιβάλλον που μεγάλωσαν και όχι μια μεγαλύτερη ικανότητα να καθυστερούν την ικανοποίηση. Με βάση τα παραπάνω, φαίνεται ότι μια ακόμη σημαντική ιδιότητα του σωστού γονιού: η αξιοπιστία. Είναι σημαντικό, εκτός από το να είμαστε δοτικοί και στοργικοί, να κρατάμε μια αξιόπιστη στάση απέναντι στα παιδιά μας, για να τους εμπνεύσουμε εμπιστοσύνη τόσο απέναντι στον κόσμο των ενηλίκων όσο και προς τον εαυτό τους.
Καλό είναι να θυμάστε ότι όταν ένα παιδί θυμώνει ή φέρνεται ιδιότροπα , δε σημαίνει ότι δεν μας αγαπάει. Είναι μια γλώσσα με την οποία εκφράζει μια ανάγκη που δεν έχει ικανοποιηθεί. Εμείς ως γονείς, μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας να διαχειρίζονται την αναμονή και την απογοήτευση και επίσης να διαχωρίζουν την ανάγκη από την επιθυμία και την ευχαρίστηση.
Τέλος, τα παιδιά είναι όντα που εξελίσσονται διαρκώς, άρα εξελίσσονται και οι ανάγκες τους. Για να ξέρουμε ποιες είναι οι ανάγκες και ικανότητες του παιδιού, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τα στάδια της ψυχολογικής ανάπτυξης. Με αυτόν τον τρόπο δε θα ζητάμε από ένα παιδί πράγματα για τα οποία δεν είναι έτοιμο να ανταποκριθεί.
Ανταπόκριση στις ανάγκες δε σημαίνει να του κάνουμε όλα τα χατίρια! Ούτε να είμαστε πάντα διαθέσιμοι για οτιδήποτε ζητήσει! Σημαίνει όμως να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες του, να τις αποδεχόμαστε, να του λέμε συχνά πώς τις καταλαβαίνουμε και να τις ικανοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όταν δεν έρχονται σε σύγκρουση με τις δικές μας ζωτικές ανάγκες. Μη διστάζετε να εξηγείτε στο παιδί σας ότι δεν μπορείτε να κάνετε αυτό που ζητάει τώρα, αλλά αργότερα. Μη λέτε ένα ξερό όχι….
Η Ψηφιακή Ακαδημία Πολιτών είναι διαθέσιμη σε όλους τους πολίτες που θέλουν να βελτιώσουν τις ψηφιακές τους δεξιότητες με δωρεάν εκπαιδευτικό υλικό, ελεύθερα διαθέσιμο στους πολίτες. Στην πρώτη της έκδοση η Ψηφιακή Ακαδημία Πολιτών διαθέτει πάνω από 150 μαθήματα βασικού και προχωρημένου επιπέδου που αντιστοιχούν σε πάνω από 1.500 ώρες εκπαίδευσης.
Η σύντομη παύση της δραστηριότητας του ανθρώπου λόγω της πανδημίας έχει ήδη επιφέρει θετικό αντίκτυπο στον περιβάλλον. Οι ρύποι έχουν μειωθεί αισθητά, και η φύση βρήκε λίγο χρόνο να ηρεμήσει και να ανακουφιστεί.
Σιγά σιγά επανεκκινούν οι δραστηριότητες και οι μετακινήσεις, αλλά θα θέλαμε μέσα στην επαναφορά μας στην κανονικότητα, πού τόσο πολύ έχουμε όλοι και όλες ανάγκη, να μη λησμονήσουμε μια κρίση που θα συνεχίσει να υπάρχει: την κλιματική κρίση.
Πρόκειται για 2 διαφορετικές προκλήσεις, που έχουν όμως πολλά κοινά στοιχεία: συμβαίνουν σε παγκόσμια κλίμακα, αφορούν τον κάθε ένα κάτοικο του πλανήτη και απαιτούν τη συνεργασία των κρατών για να βρεθούν λύσεις.
Έχοντας ως παρακαταθήκη την εμπειρία της υγειονομικής κρίσης που ακόμα βιώνουμε οφείλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε στα παιδιά μας για το περιβάλλον ειδικά αναλογιζόμενοι πόσο συνδέεται με τη δική μας υγεία και αυτή των μελλοντικών γενεών.
Σε συνεργασία με την ActionAid προτείνουμε για παιδιά Νηπιαγωγείου και Δημοτικού να αξιοποιήσετε το παραμύθι «Η μεγάλη τραμπάλα του πλανήτη» , που το τέλος γράφεται από εσάς! Μπορείτε να το βρείτε και σε ακουστική μορφή εδώ.
Το παραμύθι «Η μεγάλη τραμπάλα του πλανήτη» περιέχεται στο βιβλίο της ActionAid Ελλάς «Ενεργός πολίτης μέσα και έξω από την τάξη – Ένας οδηγός έμπνευσης και δράσης για την εκπαιδευτική κοινότητα» (Εκδόσεις Πατάκης, Καρδογέρου, Ντιρογιάννη, Τσαχάλη, 2016)
Για μεγαλύτερες ηλικίες μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουίζ «Μύθος η αλήθεια» το οποίο θα το βρείτε ΕΔΩ και τις εξηγήσεις απαντήσεων. Επίσης, τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να διαβάσουν το ψηφιακό υλικό της Μαθητικής Εβδομάδας Δράσης 2020 το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ για να το «κατεβάσετε»!
Το «Βήμα» μου για τον πλανήτη
Αγαπητά παιδιά σας προτείνω να κατεβάσετε το εκτυπώσιμο φύλλο «Το Βήμα μου για τον Πλανήτη». Στην πρώτη σελίδα θα βρείτε αναλυτικές οδηγίες δράσης. Στη συνέχεια θα ετοιμάσετε το δικό σας Βήμα, το φωτογραφίζετε και το στέλνετε απευθείας στο email που αναγράφεται. Όλα τα βήματα θα αναρτηθούν εδώ.
Κλείνοντας, σας παραθέτω μερικές σκέψεις που προέκυψαν το τελευταίο διάστημα ιδωμένες υπό το πρίσμα της Εκπαίδευσης για τον ενεργό παγκόσμιο πολίτη (Global Citizenship Education):
Στο παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο σας παραθέτω τις απόψεις του καθηγητή μου Γεώργιου Καψάλη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δ.Ε. και πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για το έργο και την προσφορά των δασκάλων στην κοινωνία.
Οι δάσκαλοι δεν χρειάζονται τη δημόσια υποστήριξη κανενός από εμάς. Έχουν πάντα ως σύμμαχο και υποστηρικτή το ίδιο το έργο που προσφέρουν, την αγάπη των μαθητών τους, τον καθημερινό μόχθο και την καθημερινή επιδίωξή τους να είναι χαρούμενοι όλοι οι μαθητές τους, να γίνονται καλύτεροι όλοι οι μαθητές τους, να μαθαίνουν όλοι οι μαθητές τους και να μαθαίνουν παράλληλα και οι ίδιοι οι δάσκαλοι.
Υπηρετώντας για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια σε ένα αξιόλογο Παιδαγωγικό Τμήμα, που εκπαιδεύει δασκάλους, είχα και εξακολουθώ να έχω τη μεγάλη χαρά και την ξεχωριστή τιμή να διδάξω σε χιλιάδες δασκάλων, οι περισσότεροι από τους οποίους εξακολουθούν και σήμερα να υπηρετούν την εκπαίδευση.
Είχα, επίσης, τη σπάνια δυνατότητα να διδάξω, να συνεργαστώ και να γνωρίσω χιλιάδες δασκάλων που δίδασκαν ήδη στα σχολεία και απέκτησαν από τα Τμήματά μας τους αντίστοιχους πανεπιστημιακούς τίτλους, αλλά και σε εκατοντάδες δασκάλους που διδάσκουν την ελληνική γλώσσα στα σχολεία της Κύπρου της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας, στα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στον Καναδά, στη Βραζιλία και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αισθάνομαι υπερήφανος και είμαι πάντα υπερήφανος για τους φοιτητές μου που έγιναν δάσκαλοι, για τους δικούς μου δασκάλους, αλλά και ασφαλώς για όλους τους δασκάλους της πατρίδας μας.
Μπορεί να είναι αυτή η αμοιβαία καθημερινή τρυφερότητα, ευαισθησία και αλληλεπίδραση δασκάλου και μαθητή, μπορεί να είναι η απέραντη αγάπη που προσφέρει ο δάσκαλος αφειδώλευτα στους μαθητές τους, το βέβαιο είναι πως όλοι κρατάμε ζωντανή στη θύμησή μας και στην ίδια τη ζωή μας τα αγαπημένα πρόσωπα των δασκάλων μας.
Εξακολουθεί ο δάσκαλος να είναι σαν ο καθοδηγητής στη ζωή μας, σαν να σκεφτόμαστε με αυτόν, σαν να λέμε τώρα τι θα έλεγε ο δάσκαλος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δάσκαλος δεν επιτρέπεται και δεν απουσίασε ποτέ από τα δύσκολα.
Από τα δύσκολα του μακρινού παρελθόντος, καθώς έπρεπε να κρατάει ζωντανή την κάθε γωνιά της πατρίδας μας, αλλά και από τα νεότερα δύσκολα, με την αβεβαιότητα της εργασίας και της προσφοράς να τον κρατούν σε διαρκή αγωνία και να μην του επιτρέπουν να οργανώσει τη ζωή του.
Είναι, επίσης, βέβαιο πως και στις σημερινές δυσκολίες ο δάσκαλος δεν θα μπορούσε να μην είναι παρών, να μην είναι, όπως πάντα, το στήριγμα και το σημείο αναφοράς της ελληνικής οικογένειας και του κάθε μαθητή ξεχωριστά.
Ο δάσκαλος από τη μια στιγμή στην άλλη στερήθηκε τους μαθητές του, σαν να στερήθηκε τον κόσμο ολόκληρο, την ώρα που σχεδίαζε, που οργάνωνε, που ήθελε να τα ολοκληρώσει όλα με συνέπεια και ευθύνη.
Δεν αρνήθηκε ούτε για μια στιγμή να προσφέρει, έμαθε, μίλησε στην καρδιά των μαθητών του, συγκινήθηκαν αυτοί, συγκινήθηκε και ο ίδιος, γνωρίζοντας καλά πού βρίσκονται κάθε φορά τα όρια.
Είμαι βέβαιος ότι ο κάθε δάσκαλος και όλοι οι δάσκαλοι μαζί πεθύμησαν τους μαθητές τους, όπως και οι μαθητές πεθύμησαν τους δασκάλους τους, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα μπορέσει ο ένας να αγκαλιάσει τον άλλον, όπως παλιά.
Οφείλουμε όλοι έναν μεγάλο σεβασμό και μια απεριόριστη εκτίμηση στο έργο των δασκάλων. Τα αξίζουν!
